Jest Korona Świata, Korona Himalajów, jest i Korona Europy. Dla Radomia chce zdobyć ją Dawid Penkalla, który nierzadko podczas spotkań na szczycie opowiada o rodzinnym mieście turystom.
- Idea jest taka, by promować miasto, na każdym ze szczytów wbić naszą, radomską flagę - opowiada Dawid. - Nie wspinam się zawodowo, po prostu to lubię. Góry zawsze za mną chodziły. Gdy byłem w Austrii na Grossglocknerze, najwyższym szczycie tego państwa, stwierdziłem, że skoro już jest jeden zaliczony, można by dokooptować kolejne. To było w 2015 r. i od tego szczytu zacząłem realizować projekt. Przeznaczyłem sobie na niego pięć lat. Mam już na koncie 10 szczytów, w zeszłym tygodniu zdobyłem Mołdawię i Rumunię. W ten weekend wybieram się na Ukrainę zmierzyć się z 2061-metrową Howerlą - zapowiada Penkalla.
Jak opowiada radomianin, każda góra wymaga osobnego przygotowania, dokładnego rozpoznania.
- Wynika to z jej charakterystyki. Jeśli jest to mały szczyt, jakich wiele na Łotwie, Litwie czy w Estonii, gdzie mamy właściwie pagórek z jakimś szyldem, nie mówimy o względach technicznych. Mogą jednak pojawić się problemy... proceduralne. Na Białorusi trzeba mieć wizę, w Mołdawii to też nie jest takie hop-siup, bo oni nie są w Schengen. Wiele kwestii pobocznych, niekoniecznie dotyczących samej wspinaczki, musi być rozwiązanych, przemyślanych wcześniej - zaznacza Dawid.
W tym roku Penkalla planuje jeszcze odwiedzić Białoruś, Litwę, Łotwę i Estonię, a także Słowację i Niemcy. Przyszły rok to Bałkany plus Szwecja, Finlandia.
- Nie mam specjalnego klucza, którym kieruję się przy wyborze kolejnych szczytów z listy do zdobycia. Bardziej decydują względy ekonomiczne, np. znalezienie tańszych biletów, kwestie proceduralne czy czas, bo wiadomo, że latem czy wiosną warunki do wspinaczki są lepsze - dodaje.
Najwyższy szczyt Europy, Mont Blanc (4810 m n.p.m.) na razie pozostaje przez Penkallę niezdobyty.
- Musieliśmy zejść z 3200 m, kolega miał problem z rakami, było ryzyko, że nie wejdziemy, a jeśli nawet - to że nie zejdziemy. Zdrowy rozsądek zwyciężył. Mont Blanc wypadł z listy na razie, ale będę próbował w przyszłym roku, nie mogę go odpuścić. Nie robimy tego klasyczną, stricte turystyczną drogą francuską, chcemy pójść drogą włoską, trudniejszą, która jest średnio dwa-trzy razy dłuższa, bardziej ambitna - zdradza Dawid.
Archiwum prywatne Dawida Penkalli.
Zawsze towarzyszą mu znajomi i żona. - Muszę polegać na kolegach, na ich pomocy, często wiążemy się jedną liną. Chodzi zatem o bezpieczeństwo, asekurację, ale też nie ukrywam, że względy ekonomiczne są istotne, im więcej osób, tym niższy koszt wyprawy. Trzecim aspektem jest też towarzystwo, zawsze lepiej się wspinać z kimś, kogo się zna, do kogo ma się zaufanie, niż samemu.
Ostatnio Penkalla zdobył Moldoveanu w Rumunii (2544 m n.p.m.). - Są osoby, które robią go w 12 godzin, my w dwa dni, ale szliśmy ''oblężniczo'', bo z plecakami, namiotami, śpiworami. Na Grossglocknerze wspinaczka zajęła nam ponad 30 godzin. Na Mont Blanc planowaliśmy trzy dni. Do 3 tys., potem atak na górę, nocleg i zejście. Wszystko zależy od góry, ale trzy dni to taki maksymalny czas. Nie jestem absolutnie zwolennikiem robienia czegoś na czas, góry na to nie pozwalają. Góry nie dają drugiej szansy, jeśli się popełni błąd. Bywa mokro, człowiek się poślizgnie, straci równowagę, będzie pędził, coś się wydarzy, to jest chwila, moment i nie ma przebaczenia. Na szczęście, odpukać, nie miałem do tej pory żadnych kontuzji, urazów, awarii, i oby tak zostało - śmieje się Dawid.
Gdzie Penkalla przygotowuje się do wyjazdów i trudów wspinaczki?
- Prowadzę aktywny tryb życia, to podstawa. Dużo czasu spędzam w górach, również na chodzeniu, ale też na ściance wspinaczkowej przy ul. Słowackiego. Tam się spotykamy ze znajomymi, wymieniamy się technicznymi uwagami, wspólnie ćwiczymy - opowiada.
Pytam o problemy z różnicami ciśnienia na wysokościach i aklimatyzacją.
- Problemy z ciśnieniem zaczynają się w górach powyżej 5 tys. m n.p.m. Na liście mam szczyty poniżej 5 tys., ale jesteśmy ludźmi z dołka, Radom tak jest położony, więc nawet wyjazd w Tatry powoduje, że potrzebuję przynajmniej jednego dnia na zaaklimatyzowanie. Nie dlatego, że coś złego dzieje się z organizmem, ale po prostu dla lepszej wydajności i samopoczucia - tłumaczy Penkalla.
Dawid przyznaje, że do tej pory nie znalazł osoby z Radomia, która by już Koronę Europy zrobiła, choć jakoś też specjalnie nie szukał. - Ale jeśli takowa jest, chętnie poznam, wymienię się doświadczeniami. Nie jest to żaden wyczyn logistyczny czy organizacyjny, skupiam się raczej na tej misji promowania miasta i mówienia, że jestem z Radomia - mówi ''koronowy misjonarz''.
Plan jest co prawda pięcioletni, ale każda wyprawa to zapewne nie tania sprawa...
- Mam patronat prezydenta, jakiś sponsoring też, ale muszę również szukać sponsorów gdzie indziej, w Radomiu, regionie. Nie są to jakieś kosmiczne koszta, bo ja nie śpię w hotelach, nie przemieszczam się drogimi liniami lotniczymi, staram się wydatki minimalizować, ale jeśli w danym roku chcę zdobyć ileś gór, potrzebuję na to określonych pieniędzy. Nie robiłem jeszcze statystyki ogólnej, ile cały projekt mnie będzie kosztował, liczę tylko koszty danej wyprawy, zanim się na nią wybiorę - mówi.
- Jeśli mam możliwość, wybieram własny samochód, głównie ze względu na spory bagaż. Na Islandię autem raczej bym się nie dostał, i to właśnie Islandia była do tej pory najdroższa, kosztowała mnie kilka tys. zł, z racji dość drogiego biletu i cen tam. Ale wyjazd do Rumunii, Mołdawii zamyka się w 2 tys. zł. Są też koszta pośrednie, jak porządny namiot, odpowiednie ubranie, specjalnie przygotowane jedzenie, ciężko dźwigać ze sobą ?tyrolską?, gdy mogę wziąć izofila, który waży cztery razy mniej, a ma te same właściwości. Muszę też wziąć ze sobą sprzęt elektroniczny, linę, uprzęże, czekany etc. - wymienia.
Gdzie się Dawidowi najbardziej podobało? - Każda góra ma swój urok, swoją specyfikę, historię, przygodę. Chyba nie mam swojej ulubionej, a może jeszcze na taką nie wszedłem - odpowiada wspinacz. - Bardzo przyjemna góra jest na Islandii, nazywa się Hvannadalshnúkur, to lodowiec. Ona nie jest duża, ma 2110 m n.p.m. Startujemy od zera i idziemy przez 12 godzin po białej pustyni. Islandia poza tym, że ma piękny lodowiec, jest bardzo niebezpieczna, są szczeliny, pęknięcia lodowca, są powiewy wiatru, które w jednej chwili mogą porwać człowieka, taką mają dziką siłę. Plus deszcz, grad, częste zmiany pogody. To chyba jest swoisty nieprzewidywalny urok Islandii. Wulkan wygląda niesamowicie kosmicznie w swojej strukturze... - wspomina Dawid. - Islandia jest pustą wyspą, zamieszkuje ją ok. 300 tys. osób, czyli trochę więcej niż w Radomiu jest na całej wyspie. Spotyka się ludzi tylko w miastach czy wioskach, a jedzie się i idzie przez pustkowia - dodaje.
Podczas wypraw wspinaczom towarzyszą także... zwierzęta.
- W Norwegii dopadły nas renifery, chciały skonsumować namiot. Przyszły, gdy zaczęliśmy rozstawiać obóz, zaczęły się tarmosić, interesowały się jedzeniem, dobierały się nam do plecaków i gasiły wielkimi zadami ognisko, wskakiwały na samochód. Nie bardzo nam się to podobało, przegonić udawało się je tylko na chwilę, w końcu przenieśliśmy nasz namiot za rzekę. Zwierzęta są wszechobecne, krowy, kruki, koziołki. Wilków i niedźwiedzi nie było, chyba na szczęście - śmieje się radomianin.
Prócz gór do zdobycia i ciekawskich zwierząt każda wyprawa to także ciekawe doświadczenie antropologiczne. - W Rumunii czy Mołdawii zaskoczyła nas np. organizacja ruchu, strajki kierowców tirów, za chwilę 100-km remont drogi, potem awaria na autostradzie, czyli ciąg wydarzeń, który mocno opóźnił nam dojazd do startowego punktu - wspomina Penkalla.
- Europa jest już raczej wspólna, spójna, może nie jest wszędzie taka sama, ale żadnych szczególnych obyczajowych zaskoczeń nie było. Choć przyznaję, że miałem stereotyp na temat Rumunii i Mołdawii, ale nie dotyczył on Drakuli. Podczas pobytu i podróży udało mi się te stereotypy złamać w swojej głowie. Tam jest bieda, we wschodniej części Rumunii i Mołdawii niesamowita. Ludzie dosłownie ręcznie wydobywają ziemniaki, ręcznie zbierają plony, jeżdżą na wozach drabiniastych, wygląda to, jak w naszym skansenie. To mnie zaskoczyło. Ale jednocześnie ludzie tam są niesamowicie przyjaźni, pomocni, dzielący się praktycznie wszystkim, co mają. W Mołdawii człowiek bez najmniejszego problemu chciał nas przenocować, zapraszał serdecznie, a kiedy próbowałem zapłacić mu za gościnę, był wielce oburzony, że to proponuję. To bardzo dumni ludzie. Zachodnia część Rumunii jest już bardziej europejska, to taka Polska 15 lat temu - opowiada Dawid.
Archiwum prywatne Dawida Penkalli.
Wspomnienia i przeżycia podróżnik i wspinacz oczywiście spisuje, wrzuca relacje, zdjęcia i filmy na swoją stronę www.koronaeuropy.pl.
- Opisuję sposób wejścia na każdy szczyt, wyposażenie, jakiego użyliśmy, najlepszy szlak, by dotrzeć do celu. Staram się, by było to kompendium wiedzy na temat wspinaczki na daną górę. Opisujemy też z żoną miejsca, w których byliśmy przy okazji, które nas urzekły - mówi Penkalla. - Podczas wspinaczek spotyka się sporo turystów, wspinaczy, wielu Polaków, choć np. w Chorwacji na Dinarze byliśmy sami, w Rumunii spotkaliśmy niewielką grupę. Gdy już kogoś spotkamy, a są to przecież spotkania na szczycie, turyści to Polacy, Czesi, Słowacy.
Wszyscy uczestnicy projektu ''Korona Europy dla Radomia'' mają swoje koszulki z logo inicjatywy.
- Już to wzbudza ciekawość. Obcokrajowcy pytają, gdzie leży Radom. Często mówią, że byli w Warszawie, w Krakowie, przez Radom przejeżdżali, wynikają ciekawe dyskusje, wspominki - mówi Dawid. - Gdy ktoś pyta o Radom, staram się łamać stereotypy, bo one istnieją tylko w głowach Polaków. Mówię, że Radom to nie chytra baba, nie miasto dresiarzy czy negatywnych wzorców, a fajne miejsce, tylko trzeba ten element fajności w nim znaleźć. Wiadomo, jak każde miasto boryka się z problemem bezrobocia, bo każde miasto ma swoje bolączki. Staram się robić dobry PR Radomiowi, ja się tu urodziłem, tu żyję, lubię to miasto, kocham je. Podobają mi się zmiany, które z roku na rok w nim obserwuję, centrum się zmienia, deptak żyje, bawi się, sposób myślenia młodych radomian też się zmienia. Owszem, część wyjeżdża, ucieka za pracą, w poszukiwaniu lepszych możliwości, ale część tych, którzy zostają, zaczynają czuć je inaczej, przywiązują się do niego, identyfikują się z Radomiem - podsumowuje Penkalla.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze