Najważniejsi w życiu [HISTORIE CZYTELNIKÓW]

"Najważniejszy człowiek w moim życiu" to temat Akademii Opowieści, akcji, do której Gazeta Wyborcza zaprasza swoich czytelników, widzów i internautów. Namawiamy do opisania najważniejszego dla Was człowieka.

Autorom opowieści, które będą podobały się nam najbardziej  - zaoferujemy pomoc dziennikarzy Dużego Formatu w przygotowaniu tekstów do druku. Najlepsze opublikujemy.

W nowym roku nasi mistrzowie Mariusz Szczygieł, Michał Nogaś i Włodzimierz Nowak zapraszają na warsztaty Akademii do 12 miast w Polsce. Będziemy uczyć, jak dobrze opisać waszego bohatera.

Termin nadsyłania prac podamy jeszcze w styczniu, poszukujcie informacji w serwisie wyborcza.pl/akademiaopowiesci i naszym magazynie.

Do Akademii będziemy powracać w Dużym Formacie, a szczegóły znaleźć można w naszym serwisie wyborcza.pl/akademiaopowiesci

Nie ma dla mnie najważniejszej osoby, jest dla mnie rodzina. Od dzieciństwa wiedziałam, że jesteśmy całością. Nie było tak, że jest mama, jest tata i jestem ja. Zawsze to była rodzina. Taka jednostka, która potrafi wszystko.

Sercem tej całości jest mama, Svetlana. Kiedy rok temu wyjechałam do innego kraju i nie miałam możliwości widywania jej każdego dnia, to był to taki ogromny stres dla mnie. Bo kiedy coś masz, to nie cenisz tego. Z wiekiem zaczynam coraz bardziej doceniać to, co rodzice dla mnie robią. W pierwszym semestrze studiów na każdy weekend wracałam do domu. Gdy przyjechałam pierwszy raz do Polski, miałam 16 lat. Zawsze byłam dzieciakiem otoczonym ze wszystkich stron opieką rodziców. Nigdy nie miałam żadnych problemów, nigdy nie miałam żadnej sytuacji, w której rodzice mi nie pomogli. I kiedy przyjechałam i musiałam radzić sobie sama, to każdego dnia myślałam: "o Boże, mamo! Gdzie jesteś?". To, za co tak naprawdę lubię moją mamę, to sposób, w jaki się do mnie zwraca. Kiedy byłam dzieckiem, przesadnie nie zdrabniała mojego imienia, całe życie zwracała się do mnie normalnie i stanowczo. Nie lubię, kiedy tak mówią do dzieci. Nauczyło mnie to, żeby do dziecka zwracać się tak, jak rozmawiają dorośli ludzie. Nauczyła mnie stanowczości w obranej drodze. - Eliza, musisz to zrobić, nikt za ciebie tego nie zrobi - zawsze mówiła. Miałam dużo zajęć, chodziłam do szkoły muzycznej, na angielski i zawsze gdzieś byłam i nie było swobodnej chwili. - Mamo, już nie mogę, nie mam siły, chcę wyjść normalnie, pospacerować z koleżankami, nic nie robić - mówiłam. Ona w takich chwilach patrzyła na mnie i upominała: - Ale ty nie możesz iść z koleżankami, dlatego że to jest twoja przyszłość, to jest dla ciebie. W dzieciństwie tego nie rozumiałam, ale teraz, kiedy patrzę na tę swoją przeszłość, to myślę sobie: "ojej mamo, jesteś super, dziękuję ci, że nie dałaś mi tego porzucić". Nawet dzisiaj, gdy wychodziłam z domu, czułam obecność mamy, kiedy pomyślałam, że chciałaby, żebym założyła czapkę, choć tego nie chciałam. No i założyłam, żeby było jej miło.

Niedługo wracam na święta do domu i już nie mogę usiedzieć. Chcę po prostu się przytulić, bo wtedy już nie ma żadnych problemów, absolutnie żadnych, o niczym nie myślę, trochę jestem w raju. Po prostu jestem w domu i jest mama... która jest.

Cenię ją za to, że co by się nie stało, przywraca mnie do porządku i przemawia mi do rozumu. Zawsze była dla mnie koleżanką, nigdy nie była niedostępnym rodzicem wyniesionym na piedestał. Zawsze opowiadała mi, co się dzieje, dawała mi rady. Moja mama zawsze ma rację. Zawsze. Chyba jak każda. Kiedy patrzę na relacje moich koleżanek z rodzicami, to wydają mi się stanowczo za chłodne. Ja zawsze o wszystkim chcę opowiedzieć. To jest naturalny odruch.

Moja mama ma brata, ojciec - siostrę. Oni doświadczyli na sobie, co to znaczy być starszym dzieckiem. Musieli stać się dorosłymi już w wieku około 14 lat i byli dla rodzeństwa braćmi i opiekunami. Dlatego moi rodzice zdecydowali, że chcą, żebym była jedynaczką, bo chcą mi poświęcić cały swój czas, żebym wiedziała, co to jest rodzina, jakie powinny być te relacje, bo oni tego nie doświadczyli. Chcę już do domu!

Mój tata - Sergiej - nigdy nie chciał syna, zawsze chciał córkę. Kiedy się pojawiłam, mama mówiła, że był bardzo szczęśliwy. Zawsze byłam córeczką tatusia. Nie uczył mnie nigdy jeździć na rowerze, sama się uczyłam. Ani samochodem. Uczył za to innych rzeczy. Nigdy nie pozwalali mi na jakieś ekstremalne sporty, bo ciągle coś ze mną było nie tak. Kręgosłup, ręce, ale jeszcze żyję. Wracając do taty, jest muzykiem, również kończył szkołę muzyczną, gra na gitarze, na wiolonczeli, fortepianie. Mama była zawsze sportsmenką, cała jej rodzina była od pokoleń utalentowana, grała w siatkówkę. Teraz tata pracuje za granicą, widzimy się tylko kilka razy w roku. I to jest taki stres, tata jest daleko, ja jestem tu, a mama jest sama. I to moje pierwsze doświadczenie rozłąki w życiu.

Tato nauczył mnie miłości do muzyki i do innych ludzi. Robiliśmy wcześniej wieczory muzyczne, graliśmy, śpiewaliśmy. Często przychodzili do nas goście. No i tata brał gitarę i mówił "zaraz coś będzie!". Zawsze prosili mnie, żebym ja też coś grała. I wtedy, kiedy już wszyscy wracali do domu, to zostawaliśmy i kontynuowaliśmy takie muzyczne brzdąkanie.

U nas święta Bożego Narodzenia nie mają takiego znaczenia, jak w Polsce. Tutaj są bardzo głęboko zakorzenione, bardzo rodzinne i tradycyjne. U nas to Nowy Rok jest bardziej obchodzonym świętem. Cały rok jesteśmy w rozjazdach i to jedyna chwila, żeby razem spędzić ten czas. Często gdzieś podróżujemy, w tamtym roku na początku stycznia byliśmy w Egipcie, dlatego że tato pracuje na północy, tam zawsze jest zimno, więc chciał pojechać tam, gdzie jest ciepło. Ładuję wtedy akumulator na cały rok. I musi mi wystarczyć.

Mama wypomniała mi niedawno obietnicę, którą złożyłam im, gdy byłam mała, miałam jakieś pięć lat. Powiedziałam, podczas oglądania reklamy Milki, że kiedy będę piosenkarką, to kupię im taki sam dom w górach i będą sobie chodzić obok tych fioletowych krów. Mówiła, że ona nie wie, co będę robić w życiu, ale oni są spokojni, że skoro tak powiedziałam, to oni będą tam mieszkać. Dlatego chyba 10 lat będę pracować dla tego domku.

Moi rodzice zawsze mnie wspierali we wszystkim i w moich pomysłach. Dużo moich znajomych chciało być kimś innym, ale nie mogli się realizować, zostali lekarzami, ekonomistami, bo "tak chcieli rodzice". A ja zawsze miałam oparcie. Tylko wymagali, żebym była konsekwentna. Żebym próbowała wszystkich swoich pomysłów. I żebym się spełniała.

Nie potrafię wybierać. Dla mnie to zawsze była jedna całość. Niezniszczalna.

Zawsze byłam typem osoby, która przedkładała wszystkich innych ludzi i ich potrzeby ponad własne. Miałam poczucie spełnienia, kiedy mogłam pomagać innym, to sprawiało, że czułam się bardzo dobrze sama ze sobą. Być może właśnie dlatego wybrałam zawód psychologa, dzięki czemu na co dzień mogę słuchać innych ludzi, spełniać się w roli kogoś, kto pomaga uporządkowywać ich świat.

W pewnym momencie jednak doszłam do wniosku, że mogę dać innym wszystkie rady świata, których potrzebują, ale jeśli chodzi o mnie, to nigdy tak nie działa.

Właśnie wtedy zrozumiałam, że mój los zależy przede wszystkim ode mnie, że to ja jestem tą osobą, na której mogę i muszę polegać. Kiedy jest środek nocy, nie mogę spać i leżę w łóżku z głową pełną myśli, to właśnie ja jestem jedyną osobą, która może coś z tym zrobić. Moje życie leży w moich rękach i tylko ja mam tę moc, aby zmienić je na lepsze i zrobić z nim to, co tylko zechcę.

W tym okresie postanowiłam obrać inny niż dotychczas kierunek moich myśli i działań. Od zawsze interesowałam się modą, ale dopiero wtedy zdecydowałam się zrobić poważny krok w tym kierunku. Stworzyłam dwie marki modowe, spełniałam się, godzinami projektując i tworząc. Dziś mogę śmiało powiedzieć, że w pełni realizuję swoje największe marzenia. Cały czas pracuję również jako psycholog, nadal pomagam innym ludziom, jednak jednocześnie mam świadomość, że znalazłam coś swojego, coś, co daje mi mnóstwo energii na każdy kolejny dzień. Zrozumiałam, że czasem w życiu musimy stać się małymi egoistami, spytać samych siebie, czego w głębi serca pragniemy i... po prostu zacząć działać!

Królewna Śnieżka powiedziała, że każdy z nas może wypełnić świat promieniami słońca, i miała rację! Każdego dnia budzę się i mogę decydować, jak będzie wyglądał mój dzień. Jestem osobą, która decyduje o tym, w co mam zamiar się ubrać, jak zamierzam dziś ułożyć włosy. Jestem osobą, która decyduje o tym, co chcę jeść, czy i jak będę ćwiczyć.
Nikt inny nie może dokonać tych decyzji za mnie, uwielbiam to!

Nie ma nic złego w byciu niezależnym. Wiem, że zawsze będę miała rodzinę i przyjaciół, którzy mnie wspierają we wszystkim, co robię, ale ostatecznie muszę działać tak, aby najpierw spełniać swoje potrzeby, żeby potem móc spełniać również potrzeby innych. Pierwszy lepszy przykład ? będąc w samolocie słyszymy od stewardesy, że w sytuacji zagrożenia najpierw powinniśmy założyć maskę tlenową sobie, a dopiero później dziecku. Najpierw należy zadbać o siebie, żeby móc pomóc najbliższym. Niby to takie proste, jednak w praktyce okazuje się niezmiernie trudne i czasem wręcz niewykonalne.

Teraz już wiem, że muszę być w porządku z decyzjami, które podejmuję, ponieważ pomagają one kształtować osobę, którą jestem. Jeśli nie mogę pomóc sobie, jak mogę kiedykolwiek móc pomagać innym? Bądźmy szczerzy, to dobrze być egoistą (co jakiś czas). To dobrze mieć czas dla siebie i być niezależną osobą. Nikt nie powinien myśleć inaczej.

Wiem, kim jestem i kim chcę być. To moje życie i ja decyduję, jak je przeżyć. Oczywiście, bardzo chętnie pomogę każdemu, kiedy tylko mogę, ale zawsze będę starała się pozostać swoim największym fanem.

Ojca "na co dzień" miałam tylko przez 11 lat. Do trzeciego roku życia, a potem przez osiem po powrocie z wojny, kiedy po przeprowadzce spod Piekar Śląskich zamieszkaliśmy w Mikołowie, to znaczy do matury. Odkąd podczas studiów przebywałam w Krakowie, widywaliśmy się przeciętnie raz w miesiącu. Ale łączyła nas niezwykle silna więź. Może w mojej podświadomości zakotwiczyła w niemowlęctwie, bo w pierwszych miesiącach życia ojciec zastępował mi matkę. Pielęgnował, karmił, usypiał. Matkę tydzień po moich narodzinach pogotowie zawiozło do szpitala, gdzie przebywała prawie pół roku. Mnie tuż przed przyjazdem karetki zaniosła do chrztu mieszkająca po sąsiedzku koleżanka ojca (późniejsza synowa piekarzowej, opisanej w "Ziemi Elżbiety" przez Polę Gojawiczyńską). Poradziła też ojcu skorzystać z kuchni mlecznej, prowadzonej przez miejscowe boromeuszki. I tak pod uważną opieką ojca doczekałam powrotu mamy w przyzwoitej kondycji.

Początek wojny rozpoczął się aresztowaniem ojca pod zarzutem: "polski nauczyciel na Śląsku to największy przestępca!". Trafił do obozu pracy pod holenderską granicę, skąd udało mu się zbiec. Uciekając, uprowadził stróżującego psa, ten więc nie mógł go tropić (zawsze kochał dzieci i zwierzęta - z wzajemnością). Po wielu perypetiach zaciągnął się do polskiego wojska. Wrócił do kraju ze Szkocji w 1946 r. w randze kaprala. Wkrótce podjął pracę w mikołowskim Zespole Szkół Technicznych. Ale w latach stalinowskiego reżimu, jako zdemobilizowany żołnierz polskich formacji zachodnich, został zwolniony z pracy (z obawy przed złym wpływem ideologicznym na młodzież?). Jako przedwojennemu absolwentowi studiów ekonomicznych udało mu się uzyskać stanowisko w Mikołowskiej Fabryce Maszyn Górniczych, słynnej "mifamie". Kiedy po śmierci Stalina przywrócono mu prawo nauczania, z trzymiesięcznym wyprzedzeniem złożył wymówienie, aby od 1 września powrócić do zawodu nauczyciela w jednej z tyskich szkół zawodowych. Przełożony poczuł się zawiedziony; a może też w obawie, że odejście fachowca (o jakich wówczas było trudno) zakłóci wykonanie planu produkcji w "priorytetowej branży górniczej". Z nieukrywaną irytacją podpisał zgodę z datą złożenia wniosku. Skutkiem był brak pensji w czerwcu, na lipiec i sierpień ojciec znalazł dorywcze zajęcie. A ja, studentka krakowskiej politechniki bez prawa do stypendium (pensja w przemyśle była nieco wyższa niż w szkole, ale nie na tyle, aby odkładać i mieć oszczędności), w czerwcu nie dostałam swojej comiesięcznej "doli". W miesiącu pięciu egzaminów, wielu zaliczeń, wymagających także pewnego nakładu pracy fizycznej. Ratunkiem były obiady w stołówce, gdzie można było zjeść za darmo zupę i chleb do zupy. Tego chleba zabierałam tyle, żeby starczyło na kolację i śniadanie. Jakoś ten miesiąc przeżyłam, ale problemem był powrót do domu. Nie miałam pieniędzy na bilet kolejowy (chyba jeszcze do Stalinogrodu). Wracając do akademika po ostatnim egzaminie, zauważyłam pod Barbakanem autokar z napisem ?Wycieczka. Łaziska Górne?. Kierowca siedział sam, wycieczkowicze zwiedzali Kraków. Opisując swoją sytuację, zapytałam, czy mogłabym z tą wycieczką wrócić do domu. Zaczął się przekomarzać: "Pani nie jest Ślązaczką, pani tak ładnie mówi po polsku!". No to ja naprędce skleciłam taką gadkę: "Wiedzom, łońskiego roku moja siostra się wydała za karlusa z Bytonia. Miyszkajom u naszyj ciotki, tóż jak siostrze urodziyło się dziecko, ciotka napisali taki listek: "No to mocie wnuczka." A moi łojcowie blank niy spokopiyli, eli to cera, eli tyż synek. Ale jak my przijechali do Bytonia na radośnik, to my się dowiedzieli, iże to dziołszka, kiero dostała miano Barbórki, bo była przeca cera łod sztajgra". Kierowca, szczerze ubawiony, polecił mnie powracającym właśnie nauczycielom, prowadzącym wycieczkę szkolną - i umówiona, pod wieczór wróciłam do domu. Kierownictwo gościnnego autokaru pożegnałam w Mikołowie na placu imienia zasłużonego tu pastora. Głodna, o jednej ostatniej kromce chleba od rana, stanęłam w progu. Mama na mój widok się rozpłakała, ale ja nie zamierzałam jej tak łatwo wybaczyć. Mogła przecież pożyczyć bodaj drobną sumę od życzliwych, a lepiej sytuowanych sąsiadów, aby mnie wesprzeć. Do ojca jakoś nie miałam pretensji - zaimponowała mi pasja, z jaką traktował swój zawód nauczyciela.

Ojciec był dla mnie zawsze autorytetem i wzorem. Powszechnie lubiany i ceniony, napięte sytuacje rozładowywał żartem lub anegdotą. To poczucie humoru pomagało znieść i niedostatek materialny powojennych lat, i skutki nieciekawej rzeczywistości politycznej. Kiedy po studiach zamieszkałam w Radomiu, odwiedzał mnie regularnie w okresie ferii świątecznych lub w wakacje. Ostatni raz był przejazdem, wracając z sanatorium w Jachrance pod Warszawą. Żegnałam go na dworcu. Wstępując po schodkach wagonu, odwrócił się w moją stronę i uśmiechając się, skinął ręką. A mnie przeszył lęk i przeczucie, że żegna mnie na zawsze. Zganiłam się za tę myśl, ale krążyła jak sęp - i wkrótce, w symboliczny ostatni dzień roku szkolnego, przyszło nam go tłumnie, z licznie reprezentowanym gronem nauczycielskim i młodzieżą szkolną tyskiej "budowlanki", której był współorganizatorem, pożegnać na miejscowym cmentarzu.

Mój ojciec, Jan Lipok, pozostanie na zawsze najważniejszą osobą w moim życiu.

Z urodzenia i przekonania jestem malkontentem. Na przekór jednak prawom przyrody jestem jednocześnie bardzo szczęśliwym człowiekiem, bo nie jedna, ale trzy (co najmniej) bardzo ważne osoby w życiu mi się przydarzyły. Mój prywatny triumwirat trzech pokoleń: matka, prababka i siostra, która nie miała lekkiego dzieciństwa (w dużej mierze za sprawą autorki). Tak, jest to babski triumwirat. Nie oznacza to bynajmniej, że w moim życiu brak jest wspaniałych mężczyzn, jak chociażby mój partner. Chociaż on być może też jest kobietą. Tak jak Kopernik.

Opowiem o jednej osobie, tej już nieobecnej. Chociaż znałam ją od dziecka, to odkryłam, mając lat naście, chociaż już we wczesnym dzieciństwie podrzucana byłam do niej pod opiekę. Cieszę się że zdołałam ją poznać. Szkoda, że na tak krótko. Dzisiaj, ponad 10 lat po jej śmierci, pamiętam tylko nieliczne refleksy. Nasze spotkania w kawalerce z ogromną przedwojenną szafą, za którą czaiła się nieużywana od lat otomana i mrok? Mrok nieco mniej straszny, kiedy już się miało te naście lat. No właśnie, przyjaźń między nastolatką a prawie stulatką może wydać się niestandardowa, ale podobnie niestandardowa była moja prababcia. Jej życie nie było usłane różami, a jeśli już, to były to róże bardzo kolczaste. Pomimo wszelkich przeciwności losu, jakie napotykała w swoim życiu, niemalże do końca swoich dni zachowała trzeźwość umysłu, dystans do świata, a racjonalności poglądów pozazdrościć by jej mógł niejeden? współczesny. Być może jak masz już te 90 lat z hakiem, to przestajesz się wreszcie przejmować, co ludzie pomyślą. Być może łatwiej wypowiadać jest wtedy "kontrowersyjne", jak na starszą i wierzącą panią, poglądy na kwestie konkubinatów. Sądzę, że w grę tu wchodzi życiowe doświadczenie.

Wśród tych w sumie niewielu wspomnień, które zachowałam o swojej prababce, dwa wydają się najsilniejsze. Pierwsze to jej opowiadania o czasach jej młodości, w których kreśliła świat tak barwnie, że w mgnieniu oka przenosiłam się do Radomia z lat 30. Gdybym jakimś cudem mogła odbyć podróż w czasie, to od razu wiedziałabym, w którym sklepie na ulicy Żeromskiego mogę sobie kupić najlepsze rękawiczki oraz u jakiego krawca szyły sobie stroje dziedziczki z domu Karschów. Oczami wyobraźni widziałam, jak obserwowała czerwoną łunę widoczną na północy, kiedy płonęła Warszawa podczas II wojny światowej. Do tej pory nie poznałam nikogo, kto umiałby tak barwnie opowiadać. W dobie chatów i SMS-ów sądzę, że szanse na to, że ktoś pobije moją prababcię, gwałtownie maleją.

Drugim wspomnieniem o mojej babci jest? najpyszniejsza jajecznica ze szczypiorkiem, jaką do tej pory jadłam. Najpyszniejsza i chyba pierwsza. Chciałam nadmienić, że nie pochodzę z domu, w którym kiedykolwiek czegoś nam brakowało (na pewno nie były to jaja i szczypiorek). Nie znam też powodów, dla których moi rodzice trzymali mnie w jajecznicowej nieświadomości niemalże do uzyskania pełnoletności. Niemniej jednak jestem im wdzięczna. Dzięki temu moja prababcia, już wtedy bardzo schorowana i niewychodząca z domu, mogła okazać mi jeszcze trochę troski i odkryć przed mną "nowe kulinarne horyzonty". Przysięgam, że nie wiem, co było w tej jajecznicy. Magiczny szczypiorek i złote jaja? A może szczypta miłości (Ups! Wypsnęło mi się. Przecież ja takich słów publicznie nie używam).

Nasza przyjaźń nie trwała niestety długo. Moja prababcia umarła, kiedy miałam 21 lat i dopiero mogło być naprawdę ciekawie. Niestety, nie ma mi już kto opowiadać historii, dzięki którym możliwe są podróże w czasie. Wdzięczna jestem jednak za każdą wspólnie spędzoną chwilę i, rzecz jasna, za jajecznicę! Z całego serca dziękuję, babciu.

Pewien angielski dramaturg wypowiedział ustami bohatera jednej ze swych licznych sztuk słowa "the world is a stage", które na naszą słowiańską mowę można przetłumaczyć jako: "świat jest teatrem", rozciągając przy tym może nieco ich znaczenie, ale nie na tyle, by zaczęło trzeszczeć i zgrzytać. W słowach tych kryje się całkiem sporo prawdy i mądrości, które mają to do siebie, że lubią chować się w mało oczywistych miejscach.

Lecz skoro świat jest teatrem, gdzie jest widownia i któż na niej zasiada, będąc tylko biernym odbiorcą? Nie, to nie tak. W teatrze życia nie ma widzów.

Każdy gra w sztuce ze sobą w roli głównej, będąc centrum wydarzeń i osią, wokół której obraca się cała fabuła, jakkolwiek mało istotna by się ona nie wydawała z perspektywy innych. Wszyscy inni ludzie, z którymi przychodzi nam się zetknąć na scenicznych deskach, występują w naszej sztuce tylko gościnnie, gdy z uprzejmości pozwalamy im zabłysnąć na chwil kilka. Nie zagrzewają zwykle miejsca na długo ? mają przecież własne obowiązki i swoje przedstawienie, które musi trwać!

Mało kto ma czas, by na dłużej zejść ze sceny własnej sztuki i stać się częścią cudzego przedstawienia, wpływając na jego scenariusz, są jednak ludzie, którzy zdobywają się na to. Rodzice. Konkretniej ? matka.

Gdyby Ikar próbował uciec z Krety ze swą matką, nie skończyłoby się to dla niego zapewne tragicznie. Miast srogiego spojrzenia i szorstkich słów Dedala matka Ikara powiedziałaby tylko: "Ikarku, nie tak blisko słońca". I już, Ikar nie miałby wyboru, musiałby zniżyć - ze spuszczonym wzrokiem i mamrocząc pod nosem "Dobrze, mamo".

Matki zawsze są przy nas, gotowe nieść pomoc i pełnić rolę suflerek, gdy zdarzy nam się zapomnieć roli - przecież przeżyły wszystko to, przez co my sami przechodzimy, i chętnie wspierają nas swoim doświadczeniem.

Przenieśmy się może jednak z planu ogólnego - obejmującego całą scenę, która jest światem ? do osobistych przeżyć, które sprawiają, że bez większego wahania wskazuję szacowną rodzicielkę swą jako jedną z najważniejszych osób w moim życiu.

Na scenę wkraczam Mały Ja - w okrągłych okularach, z przetłuszczonymi włosami, raczej pulchny, brzydki (dziękuję matce swej, że była w stanie kochać dziecko, które pod względem urody przywodziło na myśl trolla górskiego) i zahukany. Zahukanie było tam już wcześniej, ale Mały Ja ma też sowę. Brakowało mu tylko blizny na czole w kształcie błyskawicy. W sensie, że blizny w kształcie błyskawicy, nie czoła takiego kształtu. Sowa trafiła w moje ręce po tym, jak rodzina ją odrzuciła i wypchnęła z gniazda ? a potem nie chciała przyjąć z powrotem. Woźny w mojej szkole nie opierał się, gdy powiedziałem mu, że chętnie ową sowę przygarnę i tak oto ptak ze zwichniętym skrzydłem (a może tylko w szoku?) trafił do kurnika (pustego oczywiście, bez kur).

To nie jest tak, że planowaliśmy ugotować z sowy rosół, po prostu były to czasy bez powszechnego dostępu do Internetu i nie było możliwości wpisania w wyszukiwarce zapytania "Co zrobić z pojmaną sową?". Współcześnie można. Wśród wyników wyszukiwania w rodzaju "tańczący z sowami, zobacz teraz" oraz "sto pomysłów na dania i sałatki z sów" prawie na pewno znajdzie się też sugestia, by powiadomić odpowiednie władze.

Mnie jednak rozpierała radość płynąca z posiadania sowy, więc młoda sowa stała się więźniem, regularnie karmionym i pojonym, ale jednak więźniem. Pisząc te słowa, żywię nadzieję, że nie czytają tego żadne mściwe sowy.

Sowa znosiła niewolę dzielnie i tylko raz czy dwa próbowała wydrapać mi oczy (w ogóle dzikie ptactwo podejrzanie korci, by pozbawić mnie oczu, ale to materiał na całkiem inną opowieść), aż w końcu, gdy nieco wydobrzała, doczekała się upragnionego oswobodzenia. Zdaje się, że przeżyła, gdyż parę razy widziałem ją potem w okolicy.

Mam nadzieję, że ewentualne mściwe sowy właśnie przestały ostrzyć dzioby i pazury i zrezygnowały z zamiaru szarpania mego ciała na sztuki, by nagie świeciły kości.

A gdzie w tym wszystkim miejsce matki mej? Otóż gdy po kilku dniach znudziło mi się wstawanie o godzinę wcześniej, by rozmrozić mięso dla sowy i dać jej wody (którą piła bardzo niechętnie), rodzicielka przejęła na siebie rolę opiekunki zniewolonego ptaka. Bez słowa, nie powiedziawszy mi, że źle czy głupio postępuję, w wymownym milczeniu, w którym specjalizuje się każda matka i które sprawia, że po jakimś czasie - zwykle dość krótkim - dociera do nas, że coś zrobiliśmy źle i zmieniamy swoje zachowanie.

Zamiłowanie do wszelkiego słowa pisanego także przejąłem od niej - od matki, to jest, nie od owej nieszczęsnej sowy. Nie jesteśmy tego może świadomi, ale czasem sposób, w jaki odgrywamy swą rolę na deskach teatru, który jest światem, wywiera ogromny i trwały wpływ na innych aktorów, zwłaszcza młodych i niedoświadczonych. Słowa są tylko słowami i dziecku można powtarzać do upadłego, że należy czytać, bo to rozwija, jednak gdy rodzic sam spędza długie godziny nad książką i z jego obrazem nieodparcie kojarzy się szelest przewracanych stronic, łatwo przejąć taki nawyk. Dziecko jest ciekawe, dziecko chce wiedzieć, czy naprawdę warto tkwić tak długo z nosem w książce.

Dziecko, które było mną, nie wiedziało, że każda przeczytana książka jest jak cegiełka, z której buduje się wyobraźnię, osobowość i podejście do świata, ale i tak czytało. Nigdy tego nie żałowało. Wielu jego najlepszych przyjaciół było książkami. Dzięki, mamo.

Znalazłoby się jeszcze wiele przykładów, ale cóż zrobić, gdy przedstawienie ma się już ku końcowi? Wielu wywarło na mnie duży wpływ, ale najbardziej doceniam to, co zrobiła matka.

Światła w końcu gasną, a ja schodzę ze sceny. Ostatni ukłon, choć wcale nie w kierunku widowni - jej przecież w tym teatrze nie ma. Z uśmiechem na ustach kłaniam się wszystkim współaktorom, bohaterom ich własnych sztuk, w których niekiedy brałem udział. Może niech teraz któryś z nich pokaże bądź opowie, kto jest dlań naprawdę ważny?