Na radomskiej scenie po raz pierwszy zobaczymy rekordzistę Guinessa?
- Tak, jest to rekordzista Guinessa na świecie, bo jest to przedstawienie grane już od 30 lat. W Polsce prapremiera była już 12 lat temu w Teatrze Kwadrat w reż. Marcina Sławińskiego. Spektakl obszedł już wiele teatrów w kraju, ale są jeszcze takie gdzie nie był jeszcze grany m.in. w Radomiu. Z tego względu dyrektor zdecydował się mieć to w repertuarze i bardzo słusznie. Gdy w internecie sprawdzałem co będzie grane w Sylwestra w tym roku, to wszystkie teatry, które mają w swoim repertuarze ten tytuł grają go właśnie w Sylwestra. Myślę, że jest to taki wskaźnik tego, że sztuka jest chętnie oglądana.
"Szalone nożyczki" zawsze angażują do udziału widza. Jest to zawsze improwizacja? A może wyreżyserowane działanie?
- Jeśli chodzi o rozmowę z widzem, to jest to improwizacja, ale improwizacja przygotowana. Spektakl jest tak skonstruowany przez autora, że wprowadza widza bardzo spokojnie w całą akcję. Następnie prowokuje sytuację, w której musi się on odezwać. Nie ma możliwości, aby tego nie zrobił. Nawet jakby nie wiem jak był skromny musi zareagować. Taka jest prowokacja ze strony autora. To jest psychologia tłumu. Gdy jedna osoba już się odezwie, to lawina zaczyna ruszać. Oczywiście jest to bardzo delikatnie wprowadzane. I przy realizacji trzeba na to bardzo uważać, aby nie speszyć widza, tylko zachęcić go do udziału. A tak jak już powiedziałem wcześniej, zwykle nie trzeba go zachęcać i tak się odezwie.
Widzowie niestety są często bardzo oporni, na tego typu współpracę...
- Ale tutaj nie ma takiej możliwości, aby się nie odezwali
Czyli jest w tym trochę manipulacji?
- Ależ oczywiście, jak we wszystkim, jak w całym naszym życiu.
Sztuka bardzo mocno nawiązuje do rzeczywistości i aktualnych wydarzeń...
- Autorzy tej sztuki przed wielu laty postawili taki warunek, że jak ktoś chce ją wyreżyserować musi odbyć kurs w Stanach Zjednoczonych jak to powinno wyglądać. I przez wiele lat jedyną osobą do tego uprawnioną w naszym kraju był Marcin Sławiński. Kurs służył temu, aby dokładnie wytłumaczyć istotę i założenia tego przedsięwzięcia. Jedną z pierwszych rzeczy jest to, że spektakl umiejscowiony jest w konkretnym mieście, w którym jest grany. Np. mówi się, że zakład fryzjerski ?Szalone nożyczki? mieści się w Radomiu na Placu Jagiellońskim 15, że obok jest Galeria Słoneczna, że niedaleko jest ul. Żeromskiego, że są miejscowości okoliczne. Gdy radomski teatr grałby sztukę w Zawierciu, należałoby natychmiast przystosować ją do tego miejsca. W związku z tym również rzeczy, które ?dziś? się zadziały są wprowadzane w tekst przez aktorów. Aktorzy muszą być bardzo skupieni i zorientowani w sytuacji. Wszystko musi być niezwykle prawdopodobne. Telefon stojący na scenie ma wyjście na miasto. Widz może z niego zadzwonić. Może sprawdzić np. czy jedna z bohaterek, która wykonuje telefon do domu, rzeczywiście to robi. Wchodząc na scenę dostaje numer i dzwoni. Po drugiej stronie odbiera ktoś, kto potwierdza lub zaprzecza temu co powiedziała bohaterka sztuki.
"Szalone nożyczki" to komedia. Ale czy zmusza ona tylko do pustego śmiechu czy może chociaż odrobinę daje nam powody do refleksji?
- Uważam, że komedia to przedstawienie bardzo poważnych problemów życiowych, tylko w zabawny sposób. W związku z tym nie bardzo rozumiem, co znaczy pusty śmiech? Czy to taki, gdy śmiejemy się, że ktoś wywrócił się na skórce od banana? Ale równie dobrze mogę usprawiedliwić to tym, że jest to pewien odruch na sytuację, którą człowiek zauważył. Zobaczył nieszczęście innego człowieka, bo on np. złamał sobie nogę i w pierwszej chwili go to rozśmieszyło, ale po chwili może pomyślał sobie ?cholera jasna trzeba mu pomóc?. Ja do fars i komedii mam stosunek bardzo poważny i uważam, że w każdym z tych gatunków są psychologiczne motywacje.
Spektakl, który zobaczymy już w Sylwestra, to nie tylko komedia, ale łączy się nam też trochę z tragedią bo występuje wątek kryminalny...
- W trakcie przedstawienia okazuje się, że ginie jedna z postaci, która nigdy zresztą nie pojawia się na scenie. Jest czwórka podejrzanych. W trakcie sztuki eliminuje się jedną z tych osób i zostaje nam trójka. Z tej trójki komisarz prowadzący śledztwo przy pomocy widza natrafia na niezauważone przez siebie wątki. Kulminacyjnym momentem jest sytuacji, kiedy zwraca się on do publiczności, aby zdecydowała kto jest winien zbrodni. Głosowanie widzów decyduje o tym kto jest mordercą.
Zakończenia mogą być różne?
- Muszą być różne. Jednego wieczoru podejrzana jest dana postać, następnego już inna.
Pozytywna opinia ?specjalisty od komedii? jaką Pan zdobył, daje artyście energię do pracy czy wysoko postawiona poprzeczka tylko ją utrudnia?
- Udało mi się zrobić kilka przedstawień poruszających bardzo poważne tematy, chociaż wszystkie związane były z tym kierunkiem. Czy to przeszkadza? Nie. Myślę, że podbija bębenek. Fajnie być specjalistą. Czasami bywa tak, że coś się robi, a nikt tego nie zauważa, albo nie jest w stanie tego określić.
Pana zobaczymy na scenie?
- Jako aktora nie, ale ukłonie się w trakcie premiery jeżeli zostanę wywołany.
Może to pytanie do dyrektora teatru, ale czy nie miał on jednak pokusy, aby Pana zatrudnić? Nazwisko Bończak, na pewno przyciągnęłoby tłumy.
- Nie, bo jestem za drogi (śmiech). Nie, to był żart oczywiście. Nie rozmawialiśmy w ogóle na ten temat.
Premiera spektaklu "Szalone nożyczki" Paula Pörtnera w noc Sylwestrową o godz. 18 i 21.30. Spektakl można jeszcze oglądać w nowy rok oraz 5-8 stycznia.
Na scenie zobaczymy: Danutę Dolecką, Natalię Rzeźniak, Jacka Łuczaka, Jarosława Rabendę, Adama Majewskiego i Wiktora Korzeniowskiego.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze