Maciej Żółtowski, dyrektor Radomskiej Orkiestry Kameralnej
Ostatnio czytana lektura: "Pamiętnik znaleziony w wannie" Stanisława Lema. Po latach wróciłem do tej książki i niestety satyra na zurzędniczono-zidiociały system skrajnego biurokratyczno-totalitarnego zniewolenia okazuje się wciąż aktualna. Lem to mój ulubiony autor, a najbliższa memu sercu jest "Solaris".
Teraz czytam "Reszta jest hałasem" Alexa Rossa. Jest to znakomity wykład o muzyce XX w., nie tylko tej poważnej, ale także o źródłach popkultury i awangardy. Polecam każdemu, także nie-muzykowi. Jest tam sporo bardzo smakowitych anegdot, jak choćby ta o Schönbergu tłumaczącym pewnej wdowie na kalifornijskim bazarze, że wbrew temu, co napisał Mann w "Doktorze Faustusie", on nie jest chory na syfilis.
(Na zdjęciu Stanisław Lem i Maciej Żółtowski)
Robert Prygiel, siatkarz wychowanek Czarnych Radom, wielokrotny reprezentant Polski, olimpijczyk z Atlanty. Po latach gry poza Radomiem wrócił do macierzystego klubu i obecnie jest liderem drugoligowego zespołu Czarnych
Jak sam mówi książki zawsze były jego oczkiem w głowie.
- Uprawiając wyczynowo sport jesteś w stałym ruchu, ale nie tylko dlatego, że biegasz, czy skaczesz. Także często przemieszczasz się z miejsca na miejsce. Zawsze lubiłem mieć przy sobie jakąś książkę, która skracała czas przejazdów autokarem, czy podróż samolotem. Może nie będę oryginalny, jednak nie będę ukrywał, że moim oczkiem w głowie były i są powieści sensacyjne i kryminały - powiedział siatkarz. Atakujący radomskiej drużyny zdradził także ulubionych autorów. - To Robert Ludlum i John Grishan. Obaj piszą lekko, ich dzieła czyta się przyjemnie, a mnie taka lektura odpowiada.
Na pytanie, czy aktualnie czyta jakąś książkę odpowiedział: - Tak obecnie nadrabiam zaległości na uczelni, dlatego niemal każdą wolną chwilę poświęcam na zgłębianie ekonomii.
(Na zdjęciu Robert Ludlum i Robert Prygiel)
Robert Kaczor, dyrektor kina Helios
Ostatnią książkę przeczytałem w czasie kilkudniowego wypadu z rodziną w Góry Świętokrzyskie. Spędziliśmy kilka miłych chwil w miejscowości Grabowa koło Świętej Katarzyny, na granicy Świętokrzyskiego Parku Krajobrazowego. Podczas długich spacerów mróz szczypał w policzki, a całkiem duża ilość śniegu stworzyła bajkowy krajobraz i klimat do czytania "Dzienników Kołymskich" Jacka Hugo-Badera. Może ze względu na analogie, zbliżające do klimatu panującego w książce sprawił, że przeczytałem zbiór reportaży Badera "na dwa razy" i bardzo żałowałem, że książka jest tak krótka. Tym, którzy jeszcze nie czytali nic tego autora polecam również jego wcześniejszą książkę "Biała gorączka" - wspaniała.
(Na zdjęciu Jacek Hugo-Bader i Robert Kaczor)
Grzegorz Bartos, pisarz
Jeśli idzie o moje ulubione książki, to mógłbym przywołać anegdotę z reżyserem Martinem Scorsese, którego zapytano o dziesięć ulubionych filmów, przy czym trzeba było mu przerwać po stu dziesiątym. Czytam dużo i nadal jestem w stanie znaleźć książki, które budzą mój niekłamany podziw. Oczywiście, są pisarze, których cenię bardziej niż innych, pisarze, którzy nadali prawdziwą rangę tej profesji, choćby Faulkner, Dostojewski, czy Vargas Llosa. Głównie dzięki nim, miałbym wielką przyjemność móc dopisać przy swoim nazwisku słowo "pisarz" (z pokorą, z małej litery). Ale jeśli zacznę wymieniać, to może potrwać za długo.
Czytam codziennie, w każdej możliwej chwili. Wiąże się to z tym, że od dawna uważam oglądanie filmów czy telewizji za stratę czasu, podobne odczucia żywię do czytania prasy, zupełnie inaczej ma się sprawa z literaturą. Książka jest podróżą. Czytanie to namiętność. Nałóg, którego nie porzucam.
W ostatnim miesiącu postawiłem na beletrystykę. Mimo upodobań, bardzo różnorodną beletrystykę. Od "Sonaty Kreutzerowskiej" Lwa Tołstoja, przez Romaina Gary, Amosa Oza, Eduardo Mendozę, Dona deLillo, po Pilota "Pióropusz". "Suttree" Cormaca MacCarthy'ego - niesłychanie zabawne, choć dramatyczne, wiarygodne poprzez bardzo wystylizowaną formę przyjętą przez MacCarthy'ego. Różnorodność... Z jednej strony piękny język Tołstoja, z drugiej - literacki anarchista, Mendoza. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby mieć frajdę i z jednego, i z drugiego. Można słuchać w ciągu dnia Joy Division, a wieczorami nokturnów Chopina.
Powinienem chyba czytać więcej nowej literatury polskiej, ale mam z tym niejaki problem. Ta publikowana, ma się niestety poziomem do tej, którą czytam, jak minimalna polska pensja do minimalnej europejskiej, choćby i greckiej. Choć nie dalej jak tydzień temu po raz drugi przeczytałem jedną z ciekawszych powieści ostatnich lat, autorstwa warszawskiego pisarza, którego miałem przyjemność dobrze poznać, Włodzimierza Kuligowskiego. "Trzecie oko" to jeden z lepszych tekstów, spośród tych, których akcja rozgrywa się na tle przemian ustrojowych lat 80. w Polsce i później. Cezurą są dwie daty, 13 grudnia 1981 i 11 września 2001. Sugestie Włodka są niepokojące, ale wiarygodne, zważając na jego bezpośrednie doświadczenia (Solidarność Walcząca, podziemie, lata 80). Rozczarowanie uprawnione ceną, jaką zapłacił za swoją działalność. Wielka szkoda, że powieść świetnie napisana skądinąd, nie cieszy się popularnością, na jaką na pewno zasługuje. Ale to już kwestie praw rynku i mediów, obaj je znamy, niestety. Polecam jego powieść wszystkim tym, dla których z życiem nie jest do końca tak, jak się wydaje i lubią do tego literaturę, powiedzmy, w stylu amerykańskim.
(Na zdjęciu Grzegorz Bartos i Mario Vargas Llosa)
Patrycja Zywert, aktorka Teatru Powszechnego im. Jana Kochanowskiego
Gdy ktoś pyta mnie o ulubioną książkę, nie potrafię udzielić jednoznacznej odpowiedzi, ponieważ nie mam jednego ulubionego tekstu. Przychodzą mi na myśl utwory z dzieciństwa i moje ukochane "Dzieci z Bullerbyn" Astrid Lindgren. Lubię literaturę dla młodzieży, czyli Josteina Gaardera i jego "Przepowiednię Dżokera", czy Krystynę Siesicką. Mojej uwadze nie umykają książki o tematyce holocaustu, wojny ("Rozmowy z katem" Kazimierza Moczarskiego, "Inny świat" Gustawa Herlinga - Grudzińskiego), autobiografie, reportaże (Ryszard Kapuściński), kryminały (Joanna Chmielewska, seria Millenium) a nawet książki fantastyczne (wszystkie przygody Harrego Pottera przeczytałam jednym tchem).
W dzisiejszych czasach coraz trudniej znaleźć czas na oddawanie się literaturze, uważam bowiem, że aby zasiąść do dobrego tekstu powinniśmy być wypoczęci i odprężeni, żeby móc w stu procentach skupić się i poświęcić książce. Przez to rozumiem szacunek, jaki należy się autorowi i jego dziełu. Bardzo lubię to uczucie, kiedy zapadam się w świat wykreowany przez pisarza, kiedy mogę robić wiele rzeczy "niemożliwych", które ciągle się zmieniają, to troszkę tak, jak w moim zawodzie, dlatego bardzo lubię czytać.
(Na zdjęciu Patrycja Zywert w trakcie spektaklu "Czego nie widać" oraz J. K. Rowling)
Mieczysław Szewczuk, kierownik Muzeum Sztuki Współczesnej
Książką, której czytanie zajęło mi ostatnio sporo czasu jest "Miłosz. Biografia", pióra Andrzeja Franaszka. To ogromna książka, licząca łącznie z indeksami ok. 950 stron, przeczytałem 900. Książka pokazuje osobistą historię Miłosza, także osobowość. Co było trwałe, i to, co w różnych okresach jego życia się zmieniało. Pozwoliła mi lepiej rozumieć Miłosza, odczytywać w poezji sygnały spraw najbardziej osobistych. Miłosz ukrywał przed czytelnikami sprawy osobiste i jednocześnie wskazywał, że istnieją gdzieś "pod skórą" wielu wierszy, tak tworzył w nich napięcie.
Książka ważna, bo Miłosz to najwybitniejszy - obok Leśmiana - polski poeta XX w. A dla mnie to także twórca, eseista, który w wielkim stopniu ukształtował moje myślenie o kulturze polskiej, i kulturze w ogóle. Znał kulturę polską od środka, a jednocześnie przez lata patrzył na nią z dystansu, z perspektywy amerykańskiej, czyli światowej. Znał zarówno wyrastające z kompleksów słabości polskiej kultury, jak też jej siłę, to, co w niej niepowtarzalne. To jeden z wielkich w obszarze kultury, którym zawdzięczam najwięcej.
(Na zdjęciu Mieczysław Szewczuk i Andrzej Franaszek)
Szymon Piasta, pracuje na Wydziale Sztuki Politechniki Radomskiej jako asystent w Katedrze Mediów Cyfrowych i Fotografii
Mam dziwny nawyk czytania wielu książek w tym samym momencie. Zazwyczaj staram dobierać sobie książki o różnym "stopniu trudności". Chodzi mi oczywiście o to, że w zależności od potrzeby chwili, nastroju czy choćby zmęczenia, sięgam po coś odpowiedniego. Jeśli miałbym podać, co ostatnio przeczytałem, musiałbym wymienić przynajmniej po jednej książce z lekkich, zatem Marek Krajewski "Erynie", ze średnich zbiór opowiadań Haruki Murakamiego "The Elephant Vanishes?", niestety w Polsce niedostępny, ale jakimś cudem udało mi się zdobyć wersję w języku angielskim. Do "kategorii" trzeciej zaliczam książki, które wymagają ode mnie dużego skupienia i koncentracji, gdyż ze względu na profesję często muszę sięgać do literatury przedmiotowej i tu wymienię ostatnio czytaną, z resztą nie pierwszy raz, Susan Sontag "O fotografii". Każdą z tych książek gorąco polecam, jak i zachęcam do czytania kilku książek naraz. Taktyka wypróbowana i skuteczna.
(Na zdjęciu Marek Krajewski i Szymon Piasta)
Anna Skubisz, dyrektorka Miejskiej Biblioteki Publicznej
Czytam. Zawsze, od kiedy nauczyłam się ze zrozumieniem łączyć litery w słowa, a słowa w zdania. Czytam, bo lubię. Czytam, bo muszę. Jestem uzależniona od słowa drukowanego, czyli należę, jak mówi profesor Jadwiga Kołodziejska, do "odchodzącego pokolenia Gutenberga". Cóż, wszyscy odchodzą i wszystko przemija. Ale czytanie nie przeminie. Może tylko zmienić się nośnik tekstu (co właśnie się dzieje).
Czytam dużo bardzo różnych książek. Najmniej jest w moim czytaniu poezji. Szkoda, ale chyba z wiekiem zmieniła się moja wrażliwość na literaturę, bo kiedyś było inaczej. Tomiki wierszy zajmowały znaczące miejsce wśród moich lektur.
Obecnie staram się śledzić mniej więcej na bieżąco współczesną literaturę polską. Bardzo lubię książki Olgi Tokarczuk, Andrzeja Stasiuka, Jacka Dehnela (szczególnie "Lala"), Wiesława Myśliwskiego, Włodzimierza Odojewskiego. Dużą przyjemność sprawia mi czytanie prozy Stefana Chwina, aczkolwiek jest to nieco inny rodzaj przyjemności niż obcowanie z tekstami Stasiuka. Mam nadzieję, że Piotr Paziński nie poprzestanie na "Pensjonacie". Czekam na kolejną książkę jego autorstwa.
Z literatury obcej ostatnio z największą przyjemnością zawieram znajomości z bohaterami powieści Orhana Pamuka. Dla mnie to cudowna proza. Poza fascynującą warstwą literacką ma walor poznawczy - odkrywa mi człowieka. Człowieka innego, z całkiem innej kultury, religii, obyczajowości - a przecież z typowymi dla wszystkich emocjami, uczuciami, pogonią za szczęściem. Pamuk to moje ostatnie literackie zauroczenie.
Nie opowiem o wszystkich, bo było ich i ciągle jest bardzo wiele i ciągle się zmieniają. Nie mam jednej ukochanej książki, którą czytałabym wiele razy, znała niemal na pamięć i którą chciałabym zabrać na bezludną wyspę. Dla mnie bezludna wyspa to czas na czytanie - tylko książka i ja.
Nie każdą książkę, którą otwieram na pierwszej stronie, muszę doczytać do ostatniej, bo tak wypada. Jeśli mnie nudzi, męczy, irytuje - odkładam. Wiele jest takich, na które szkoda czasu i nie ma miejsca. Bezludne wyspy na ogół nie są zbyt wielkie. Swojej nie mam ochoty zaśmiecać. Tylko kilka razy, z zawodowego obowiązku, sięgnęłam po książki z serii? Nie powiem, żeby nie polecać, ale też, żeby nie obrażać tych, którzy mają inne upodobania literackie niż moje. Mają prawo do własnych wyborów, tak jak mnie wolno zachwycać się twórczością tureckiego noblisty.
(Na zdjęciu Olga Tokarczuk i Anna Skubisz)
Patryk Dobosz, muzyk, członek zespołu jazzowego High Definition
Jako, że zainteresowały mnie ostatnio tematy religijne, wpadła w moje ręce książka znanego z telewizji Szymona Hołowni. Większość kojarzy go raczej z prowadzenia popularnego programu "Mam Talent", dla mnie znany jest jako dyrektor programowy kanału "Religia.Tv". Jego pierwsze dzieło - "Kościół Dla Średnio Zaawansowanych" przeczytałem niemal jednym tchem. Lekki styl oraz mnóstwo ciekawych anegdot sprawiają, iż książka jest bardzo humorystyczna, mimo, że temat poważny! Autor pisze krótko i zwięźle. Książka jest podzielona na wiele rozdziałów, jak sam twierdzi, nie trzeba jej czytać całej. Fakt, ale ciężko jest ominąć jakikolwiek temat. Polecam rozdziały: "Dyplomacja Watykańska", "Rozwód Kościelny", "Znak Pokoju". Zanim zabrałem się do lektury, przeczytałem wiele wywiadów z Hołownią. Bardzo mi odpowiada jego postawa, jest to facet godny zaufania. Nie chcę mówić, że jego podejście jest dobre czy złe, po prostu jest inne. A ja odmienności szukam w każdej dziedzinie życia, szczerej odmienności. Polecam!
(Na zdjęciu Szymon Hołownia i Patryk Dobosz)
Anna Kwiecień, wiceprezydent Radomia
Jak najbardziej jestem osobą, która czyta, kocham czytać i znajduje na to czas. Jestem też stałą bywalczynią księgarni. Książki zabieram ze sobą zawsze gdy wyjeżdżam na wypoczynek, leżą też na stoliku obok mojego łóżka. Wszystkim poleciłabym bardzo piękną powieść "Niezwykłe akty prawdziwej miłości" Danny Sheimann. Wiem, że tytuł brzmi trochę jak harleguin, ale zapewniam, że nim nie jest. Historia pokazuje nam przepiękną, mądrą miłość oraz to co człowiek może zrobić gdy straci swoją kobietę. Obecnie czytam "Projekt szczęście" Rubin Gretchen, a w kręgu moich zainteresowań jest też beletrystyka i wydawnictwa historyczne. Z pisarzy cenię Andrzeja Stasiuka, Janusza Leona Wiśniewskiego.
(Na zdjęciu Janusz Leon Wiśniewski i Anna Kwiecień)
Zainteresowania znanych radomian są bardzo różne. A co czytają pozostali mieszkańcy? Jeśli chcesz podzielić się z nami czytelnicza pasją, przyślij nam swoje zdjęcie z książką i napisz dlaczego właśnie ją poleciłbyś innym.Może uda się nam stworzyć podobną galerię zdjęć Czytelników "Gazety", którzy kochają książki.
Nasz adres: listy@radom.agora.p
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze