Znasz Honorowych Obywateli Radomia? Oto oni [ZDJĘCIA]

Działacz socjalistyczny, polityk, publicysta. Tytuł honorowego obywatela Radomia przyznano mu w 1936 r. W roku 1890 współorganizator Partii Robotniczej we Lwowie, w 1892 założyciel i przywódca Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego (PPSD).

W latach 1897-1918 poseł do austriackiej Rady Państwa. Współpracował z PPS, następnie PPS-Frakcją Rewolucyjną, popierał prace Józefa Piłsudskiego nad przygotowaniem kadr przyszłego wojska polskiego, przyczynił się do powstania Legionów Polskich. Zwolennik odbudowy państwa polskiego przy pomocy Austro-Węgier.

W 1918 r. współorganizator i wiceprzewodniczący Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie. Od XI 1918 r. premier i minister spraw zagranicznych Tymczasowego Rządu Ludowej Republiki Polski w Lublinie. Od VII 1920 do I 1921 wicepremier Rządu Obrony Narodowej.

W latach 1919-35 poseł na Sejm (1922?28 wicemarszałek, 1928-30 marszałek). Podczas przewrotu majowego 1926 poparł Piłsudskiego, następnie sprzeciwił się jego polityce. Po 1930 r. wskutek choroby stopniowo wycofał się z życia politycznego.

Jeden z pierwszych działaczy polskiego ruchu socjalistycznego, historyk, socjolog, publicysta. Tytuł honorowego obywatela Radomia przyznany w 1928 r.

W 1861 r. organizator manifestacji patriotycznych w Wilnie, skazany na zesłanie. Od 1878 r. na emigracji, głównie w Szwajcarii. W 1881 - twórca Ludu Polskiego, w  1892 r. współtwórca Polskiej Partii Socjalistycznej i jej programu, działacz Związku Zagranicznych Socjalistów Polskich. Po rozłamie w PPS (1906) popierał PPS-Frakcję Rewolucyjną.

Podczas I wojny światowej patronował Legionom Polskim i akcji niepodległościowej Józefa Piłsudskiego. W latach 1922-35 senator, badacz dziejów porozbiorowych Polski, zwłaszcza kwestii robotniczej, historii demokracji i socjalizmu polskiego.

Polityk, mąż stanu, marszałek Polski. W 1892 r. rozpoczął działalność w Polskiej Partii Socjalistycznej. Opowiadał się za łączeniem haseł socjalistycznych z postulatem niepodległości Polski traktując wyzwoleńcze ruchy narodów ujarzmionych przez Rosję jako główną siłę rewolucyjną, zdolną zniszczyć carat.

Piłsudski zorganizował w Galicji Związki Strzeleckie, w 1912 doprowadził do utworzenia Polskiego Skarbu Narodowego, a następnie Tymczasowej Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych, która mianowała go Komendantem Głównym wszystkich polskich sił wojskowych.

Podczas I wojny światowej Piłsudski został dowódcą 1 pułku (1915 dow. I Brygady), odnosząc kilka efektownych zwycięstw na froncie rosyjskim. Jednocześnie powołał  tajną Polską Organizację Wojskową.

W 1916 Piłsudski odszedł z Legionów, sukcesywnie porzucając koncepcję wiązania losów sprawy polskiej ze zwycięstwem państw centralnych. Ostateczne zerwanie z tą polityką nastąpiło w połowie 1917, kiedy doszło do aresztowania Piłsudskiego przez Niemców, a POW przeszła do działań antyniemieckich. Autorytet Piłsudskiego wzrósł, stał się symbolem walki z zaborcami. Po uwolnieniu z Magdeburga przejął władzę z rąk Rady Regencyjnej (14 listopada 1918), kilka dni później objął stanowisko Tymczasowego Naczelnika Państwa, sprawując jednocześnie naczelne dowództwo sił zbrojnych.

Na początku 1919 r. porozumiał się z Komitetem Narodowym Polskim w Paryżu, doprowadzając do powstania koalicyjnego rządu Ignacego Paderewskiego. Sam nadal pełnił funkcję naczelnika państwa. Dążył do oderwania od Rosji zachodnich ziem byłego imperium i stworzenie tam systemu państw narodowych, przyjaznych wobec Polski. Plany te wywołały zdecydowany opór Rosji, co doprowadziło do wojny polsko-bolszewickiej 1919?1921. Polska zwyciężyła, ale plany się nie powiodły. Konstytucja marcowa z 1921 r. ograniczyła kompetencje głowy państwa do zadań czysto reprezentacyjnych. W tej systuacji Piłsudski zrzekł się wszelkich funkcji państw i zamieszkał w Sulejówku.

W maju 1926 r. dokonał przy pomocy wojska zbrojnego zamachu stanu popartego przez partie lewicowe. W 1926-30 Piłsudski zmierzał do rozszerzenia politycznego zaplecza obozu sanacyjnego, stworzył m.in. Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem. Po jego śmierci obóz sanacyjny pogrążył się w konfliktach wewnętrznych, które przekreśliły znaczenie przeprowadzonej w 1935 r. reformy konstytucyjnej.

Józef Piłsudski i Edward Rydz-Śmigły podczas wojny polsko-bolszewickiej

Młody Piłsudski po powrocie z Syberii

Piłsudski w Otwocku w 1915 (z prawej siedzi m.in. jego ówczesny adiutant, Bolesław Wieniawa-Długoszowski)

Wraz z doradcą Bogusławem Miedzińskim w Lublinie w 1917

Józef Piłsudski ze swoim sztabem w Kielcach w 1914. Fot. Adam Dulęba

Marszałek Polski, polityk. Tytuł honorowego obywatela Radomia przyznano mu w 1937 r. Absolwent ASP w Krakowie. Od 1908 r. w Związku Walki Czynnej, od 1912 r. w Związku Strzeleckim. Bliski współpracownik Józefa Piłsudskiego, redaktor miesięcznika "Strzelec".

W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich, m.in. dowódca I pułku piechoty, od 1915 r. - I Brygady. Po kryzysie przysięgowym Komendant Główny POW. W listopadzie 1918 r. powołany na ministra wojny oraz naczelnego komendanta wojsk polskich w Tymczasowym Rządzie Ludowym Republiki Polski w Lublinie. Następnie dowódca Okręgu Generalnego Lublin i grupy operacyjnej Kowel. W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca III armii. W maju 1920 r. zajął Kijów, w sierpniu rozbił XVI armię sowiecką. Od sierpnia 1920 r. dowódca II armii.

Podczas przewrotu majowego 1926 r. poparł Piłsudskiego, przysyłając mu część garnizonu wileńskiego. Od maja 1935 r. generalny inspektor sił zbrojnych. Od 1936 r. marszałek Polski.

Zwolennik zbliżenia z Francją. Po 1935 r. Rydz-Śmigły rozpoczął prace nad 6-letnim planem unowocześnienia sił zbrojnych oraz koncepcją przyszłej polskiej doktryny wojennej. W kampanii wrześniowej 1939 r. Naczelny Wódz. 17 września 1939 r.  przeszedł do Rumunii, był internowany i 7 listopada złożył rezygnację z funkcji Naczelnego Wodza. W 1941 r. powrócił potajemnie do kraju, zmarł pod nazwiskiem Adam Zawisza.

Edward Rydz w 1917

Józef Piłsudski i Edward Rydz-Śmigły podczas wojny polsko-bolszewickiej

Urodzony w 1922 r. w Uroniu (Rosja). Dowódca oddziału czołgów uczestniczącego w walkach o Radom wojsk radzieckich z niemieckimi. Tytuł honorowego obywatela Radomia nadany 16 stycznia 1975 r., w 30. rocznicę wkroczenia wojsk radzieckich do Radomia.

Tytuł honorowego obywatela Radomia przyznano mu w 1978 r.

Klimuk urodził się w 1942 w Komarowce, w republice białoruskiej. Generał lotnictwa, kosmonauta radziecki.

Tytuł honorowego obywatela Radomia przyznano mu w 1978 r.

Hermaszewski (ur. w 1941 r.) generał brygady Wojska Polskiego, absolwent dęblińskiej Szkoły Orląt. W 1976 r. wybrano go z grona kilkuset polskich pilotów (wraz z płk. Zernonem Jankowskim, który ostatecznie został jego zmiennikiem) jako kandydat do lotu w kosmos w ramach programu ZSRR Interkosmos. Lot na statku Sojuz 30 trwał od 27 czerwca do 5 lipca 1978 r. W czasie misji dokonano 126 okrążeń ziemi.

Za udział w tym locie Mirosław Hermaszewski został odznaczony Złota Gwiazdą Bohatera Związku Radzieckiego, Orderem Lenina oraz Orderem Krzyża Grunwaldu I Klasy. W 1986 został Kawalerem Orderu Uśmiechu.

Kosmonauta Mirosław Hermaszewski po swoim locie w kosmos 27 czerwca 1977 r. objeżdżał całą Polskę i opowiadał o swojej wyprawie. Trafił też do Frankfurtu, gdzie spotkał się z pionierami.

Urodzony w 1943, działacz związkowy, polityk, prezydent RP. Tytuł honorowego obywatela Radomia przyznano mu w 1990 r.

Od 1967 r. z przerwami pracownik Stoczni Gdańskiej, zwalniany za działalność związkową. W grudniu 1970 r. członek Komitetu Strajkowego. Od 1978 r. w komitecie założycielskim Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. W sierpniu 1980 r. współorganizator strajku w Stoczni Gdańskiej, przewodniczący Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, podpisał porozumienie z komisją rządową.

Współzałożyciel NSZZ "Solidarność" (1980-81 przewodniczący Krajowej Komisji Porozumiewawczej, następnie Komisji Krajowej). Po wprowadzeniu stanu wojennego internowany do listopada 1982 r. Po zwolnieniu kontynuował działalność polityczną i związkową, w latach 1987-90 kierował Krajową Komisją  Wykonawczą "S".

W 1983 r. otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla.

W 1988 r. współorganizował strajk w Stoczni Gdańskiej, był także współzałożycielem Komitetu Obywatelskiego przy przewodniczącym"S". W 1990 r. przewodniczący Komisji Krajowej "S", współtwórca w 1989 r. porozumień Okrągłego Stołu (przewodniczył reprezentacji ruchu społecznego "Solidarność"), zwycięstwa Komitetu Obywatelskiego w wyborach parlamentarnych i utworzenia pierwszego niekomunistycznego rządu w powojennej Polsce.

W latach 1990 - 1995 prezydent RP. Wspierał politykę zasadniczych przekształceń ekonomicznych, społecznych i politycznych, opowiadał się za systemem prezydenckim. Nie zdołał utworzyć własnego obozu politycznego.

W 1995 r. założył Instytut im. Lecha Wałęsy. W 1997 r. wsparł kampanię wyborczą AWS do Sejmu.

Absolwent Seminarium Duchownego w Sandomierzu. Po otrzymaniu święceń kapłańskich w 1935 r. odrzucił propozycję dalszych studiów zagranicznych, uczył w szkołach wiejskich na Kielecczyźnie.

Podczas okupacji przebywał w Siennie. Tam prowadził tajne komplety, założył Towarzystwo Szkoły Średniej, szkołę rzemiosł, gimnazjum i liceum, organizował bibliotekę. W 1946 r. podjął studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym UMCS w Lublinie. Uzyskał magisterium z antropologii i pedagogiki, a potem tytuł doktora nauk matematyczno-przyrodniczych. Nauka stała się jego pasją. Współpracował z PAN, wykładał, kierował nowoutworzoną Katedrą Biologii Teoretycznej KUL.

W Radomiu zamieszkał w 1959 r. Był znany z porywających kazań, które głosił w katedrze. Głównie jednak zajmował się badaniami z pogranicza wielu dyscyplin naukowych.

W Górach Świętokrzyskich odnalazł ślady starożytnego hutnictwa i odtworzył proces dawnego wytopu, badał geologię gór, rudy pirytu i manganu, odkrył pozostałości organizmów dolnokambryjskich, dotąd nauce nieznane. To odkrycie stało się zaczątkiem jego pionierskiej idei ?krzemowych początków życia?, wyprzedzającej o kilkanaście lat podobną teorię uczonego brytyjskiego. Przeszedł  do historii jako twórca nowej dziedziny ? bioelektroniki, elektromagnetycznej teorii życia. Przedstawił ją w wielu rozprawach, artykułach i publikacjach książkowych: "Bioelektronika", "Homo electronicus", "Życie jest światłem".

Ks. Sedlak był niezwykle pracowity, mało wymagał dla siebie, ale dużo od siebie. Zmarł 17 lutego 1993 r. Pochowany został na cmentarzu komunalnym na Firleju.

Skarżysko-Kamienna, dom przy ul. 3 Maja, w którym mieszkał w dzieciństwie ks. prof. Włodzimierz Sedlak

Filozof i publicysta o międzynarodowej sławie. W Radomiu uczęszczał do szkoły podstawowej. Tytuł przyznano mu w 1993 r.

W latach 1964?68 profesor UW oraz PAN, w 1966 r. usunięty z PZPR, zaś po wydarzeniach marcowych 1968 pozbawiony katedry - emigrował. Od 1970 profesor Uniwersytetu w Oksfordzie, przedstawiciel KOR za granicą. W 1977 r. otrzymał Pokojową Nagrodę Księgarzy Niemieckich.

Główne dziedziny zainteresowań Kołakowskiego to: filozofia i prądy mistyczne XVII wieku, filozofia współczesna oraz współczesna kultura i cywilizacja, badanie granic i możliwości filozofii, jej antynomii i iluzji. Kołakowski uprawiał także sceptyczno-krytyczną moralistykę filozoficzną, również w konwencji literackiej ("Trzynaście bajek", "Klucz niebieski", "Rozmowy z diabłem", "Czy diabeł może być zbawiony"). Poglądy Kołakowskiego przeszły ewolucję od marksizmu-leninizmu przez marksizm heglizujący, nawiązujący do różnych nurtów filozofii nowożytnej (oceniony przez komunistyczne władze jako rewizjonizm), do jego krytyki.

W 1997 r. odznaczony Orderem Orła Białego.

W październiku 2007 r. prof. Kołakowski odwiedził Radom a Resursa Obywatelska zorganizowała cykl imprez z okazji jego 80. urodzin. Placówka ta organizuje co roku Radomski Festiwal Filozofii OKNA. Przyjeżdża na nie córka filozofa, Agnieszka Kołakowska.

W 2010 r. rada miejska zdecydowała o nazwaniu imieniem profesora pasażu spacerowego wzdłuż Potoku Północnego od Malczewskiego do 25 Czerwca.

Leszek Kołakowski w radomiu w 1933 roku.

Doktor teologii, pierwszy ordynariusz radomski, inicjator utworzenia Diecezji Radomskiej, założyciel Seminarium Duchownego w Radomiu, twórca tygodnika diecezjalnego ?Ave?.

Urodził się w Wilnie, święcenia kapłańskie przyjął w 1947 r. W 1968 r. został mianowany biskupem pomocniczym kieleckim i biskupem tytularnym Aquasirena. Od marca 1981 r. był biskupem sandomierskim, od października 1981 r. biskupem sandomiersko-radomskim, a w  latach 1992 - 1999 r. biskupem radomskim.

W latach 1966-1988 był wykładowcą katechetyki formalnej w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim; a od 1990 r. katechetą w Liceum Ogólnokształcącym im. R. Traugutta. Był także przewodniczącym Komisji Episkopatu Polski ds. Wychowania Katolickiego.

Honorowe obywatelstwo miasta Radomia przyznano mu w 1996 r., a w 1997 r. Skarżyska Kamiennej.

Przywódca "Solidarności" Lech Wałęsa (z prawej), obok ks. biskup Edward Materski

Bp. Edward Materski

Śpiewaczka (sopran) i reżyser operowy. W latach 1949-62 solistka Opery Warszawskiej, następnie teatrów operowych w Lipsku, Lubece, Hamburgu.

Urodziła się w Radomiu w 1925 r. Tu też spędziła swoją młodość.

W okresie 1967?70 solistka Teatru Wielkiego w Łodzi, zaś od 1971 r. reżyser spektakli operowych. Popularyzatorka twórczości operowej i pieśniarskiej Stanisława Moniuszki (od 1976 dyrektorka Festiwalu Moniuszkowskiego w Kudowie-Zdroju). Reżyserowała m.in. spektakle "Halki" w Hawanie, Meksyku, Ankarze, "Strasznego dworu" w Bukareszcie, Tokio. Inicjatorka Międzynarodowego Konkursu dla Młodych Śpiewaków im. S. Moniuszki w Warszawie (od 1992).

Tytuł honorowego obywatela Radomia przyznano Marii Fołtyn w 1999 r. Jej imieniem nazwano też jedną z sal koncertowych w nowej szkole muzycznej, a kilka miesięcy temu przed siedzibą szkoły stanął pomnik przedstawiający artystkę jako Halkę.

Maria Fołtyn w roli Halki, jednej ze swoich życiowych ról. Opera w Warszawie, 1953 r.

Wakacje z mężem Bolesławem Nenckim. Rumunia, 1962 r.

Maria Fołtyn patronką sali w Szkole Muzycznej

Światowej sławy reżyser filmowy i zdobywca Oscara za całokształt twórczości.

Urodził się w 1926 r. Mieszkał w Radomiu w latach 1935-46, tu uczęszczał do szkoły i zdał maturę. Tytuł honorowego obywatela przyznano mu w 2000 r.

Andrzej Wajda nie zapomina o mieście swojej młodości, na rzecz Muzeum Sztuki Współczesnej przekazał kolekcję dzieł własnych oraz innych twórców. Był też pomysłodawcą utworzenia w siedzibie dawnej miejskiej elektrowni muzeum ze zbiorami sztuki współczesnej. Miasto przekazało budynek samorządowi województwa, który utworzył Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej "Elektrownia". Obecnie obiekt jest remontowany i rozbudowywany.

W 2011 r. reżyser został odznaczony Orderem Orła Białego.

W latach 1972?83 kierownik artystyczny zespołu filmowego "X", opiekun młodych reżyserów tworzących nurt tzw. kina moralnego niepokoju. W okresie 1978?83 prezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich, w latach 1978?81 także Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych (od 1981 honorowy). W latach 1989?91 senator. W 1997 r. został członkiem francuskiej Akademii Sztuk Pięknych.

W latach 50. jeden z głównych twórców szkoły polskiej w filmie ("Pokolenie", "Kanał" oraz "Popiół i diament", "Lotna"). Tworzył filmowe adaptacje dzieł literackich (m.in. "Popioły", "Panny z Wilka", "Krajobraz po bitwie", "Wesele", "Ziemia obiecana", "Kronika wypadków miłosnych?,  ?Pan Tadeusz?.

W 1976 r. wyreżyserował "Człowieka z marmuru", a w 1981 r. nagrodzonego Złotą Palmą w Cannes "Człowieka z żelaza". We współpracy z zagranicznymi producentami zrealizował m.in. filmy ?Piłat i inni?, ?Miłość w Niemczech?, ?Korczak?, ?Danton?.

Laureat kilkudziesięciu międzynarodowych nagród filmowych (m.in. Césara w 1982 r., Felixa w 1990 r. i Oskara w 2000 r.).

Wybitny konstruktor, badacz i pedagog. Absolwent gimnazjum im. Tytusa Chałubińskiego w Radomiu i wydziału mechanicznego Politechniki Warszawskiej. Tytuł honorowego obywatela Radomia przyznano mu w 2003 roku.

Pracował w biurze konstrukcyjnym PZL w Warszawie, uczestnicząc w projektowaniu samolotów Sum i Karaś i w Lotniczych Zakładach Doświadczalnych w Łodzi ? jako główny konstruktor i dyrektor, kierując pracami projektowymi Szpaka, Żaka, Junaka, Żurawia, Misia.

Od 1951 r. był głównym konstruktorem Instytutu Lotnictwa w Warszawie. Zaprojektował Junaka 3, sanitarną wersję CSS-13, nowoczesny metalowy samolot szkolny dla wojska - TS-8 Bies oraz pierwszy polski samolot odrzutowy TS -11 Iskra, oblatany 28 kwietnia 1960 r.

Tadeusz Sołtyk wykładał też na politechnikach: Gdańskiej, Łódzkiej, Warszawskiej oraz Wojskowej Akademii Technicznej. Autor czterech książek, siedmiu patentów i licznych artykułów.

Poza lotnictwem był wielkim pasjonatem żeglarstwa. Wielokrotnie wygrywał regaty, w tym dwukrotnie organizowane przez Yacht Klub Polski o nagrodę Prezydenta RP na łodzi własnej konstrukcji. Zaprojektował i zbudował osiem typów jachtów żaglowych śródlądowych i morskich.

Bokser, wielokrotny reprezentant Polski, olimpijczyk z Berlina w 1936 r.

Karierę sportową rozpoczynał w Grudziądzu. Niski, drobny od kolegów dostał przydomek "Kajtek". Niezwykle uzdolniony, jako 19-latek wywalczył pierwszy tytuł mistrza Polski, zwyciężył także w walce z medalistą mistrzostw Europy. W 1936 r. pojechał na olimpiadę do Berlina, ale największe sukcesy zaczął odnosić trzy lata później. W styczniu 1939 roku uznany został najlepszym zawodnikiem meczu Polska - Szwecja, za co z rąk króla Gustawa otrzymał puchar. W kwietniu w Dublinie zdobył tytuł wicemistrza Europy wagi piórkowej.

Po wybuchu wojny wraz z 36. Pułkiem Piechoty wyruszył na front pod Wieluń. Tam jego oddział przegrał bitwę z oddziałami niemieckimi. Czortek załatwiwszy sobie cywilne ubranie, bocznymi drogami powrócił do Warszawy. Musiał jednak uciekać przed gestapo, schronił się w Grójeckiem, u rodziny żony. Zajmował się handlem, pewnej nocy napotkał niemiecki patrol i podczas ucieczki został postrzelony w nogę. Do końca życia utykał.

W 1943 r. wrócił do Warszawy. Na dworcu został zatrzymany przez patrol, jeden z Niemców rozpoznał w nim świetnego przedwojennego boksera i odwiózł do gestapo. Wkrótce pięściarz trafił do obozu Auschwitz. Tam brał udział w walkach o życie. Jedna przeszła do historii - Czortek zmierzył się z hitlerowskim esesmanem Walterem i dwukrotnie posłał go na deski. O tym zdarzeniu nakręcono film.

W 1947 r. Czortek przeniósł się do Radomia. Dwa lata później w barwach Radomiaka wywalczył wicemistrzostwo Polski, a w następnym sezonie sięgnął po tytuł mistrza.

W ringu walczył blisko dwadzieścia lat, był legendą pięściarstwa, ale żył bardzo skromnie. Miał nawet kłopoty ze znalezieniem pracy, przez lata był kierowcą taksówki.

Tytuł honorowego obywatela przyznano mu w 2004 r.

Jerzy Kulej, dwukrotny mistrz olimpijski, odwiedził Antoniego Czortka w Domu Weterana Walki i Pracy

Jedyny radomski sportowiec, który zdobył olimpijskie złoto - w Rzymie, w 1960 r.

Stoczył 194 walki, z których 179 wygrał. W reprezentacji Polski występował 12 razy (10 zwycięstw). Dwukrotny mistrz Polski (1958 i 1960 r.) i mistrz Europy (1957, Praga).

Początkowo jako pracownik Zakładów Metalowych reprezentował Broń Radom. Po powołaniu do wojska trafił do Lublina, gdzie organizowano sekcję bokserską. W 1957 r., po treningach w CWKS Legia, został powołany do reprezentacji Polski na mecz z RFN. Zwycięska walka rozpoczęła jego wielką międzynarodową karierę.

Igrzyska w Rzymie były ukoronowaniem jego krótkiej, bo trwającej niecałe 10 lat, kariery. W rok po sukcesie, w wieku 26 lat, będąc szczytu sławy, wycofał się z ringu.

Po zakończeniu kariery podjął studia i ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie. W połowie lat 60. otrzymał propozycję szkolenia bokserów Zagłębia Lubin i przeprowadził się do Lubina, a następnie do Wrocławia.

W plebiscycie na najlepszego sportowca Ziemi Radomskiej XX wieku został zdecydowanym zwycięzcą. W 2004 r. przyznano mu tytuł honorowego obywatela Radomia.

Kazimierz Paździor ze złotym medalem Mistrzostw Europy w Pradze

Od lewej: Zbigniew Pietrzykowski, Aleksander Reksza, Kazimierz Paździor, Józef Grudzień

Od 16 października 1978 r. papież Jan Paweł II. Odwiedził Radom 4 czerwca 1991 r.

W 1938 r. rozpoczął studia na kierunku filologia polska na UJ. Podczas II wojny światowej pracował fizycznie m.in. w kamieniołomach w Krakowie, jednocześnie w latach 1941?45 przygotowując się do kapłaństwa. W 1946 r. przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1946?48 studiował na Papieskim Uniwersytecie Św. Tomasza z Akwinu w Rzymie. Od 1954 r. wykładowca na Wydziale Teologicznym UJ i na Wydziale Filozofii KUL; od 1956 r. kierownik Katedry Etyki KUL.

Od 1958 r. biskup, od 1963 r. arcybiskup metropolita krakowski. Uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II. Od 1967 r. kardynał, pełnił funkcje przewodniczącego Komisji Episkopatu Polski do Spraw Nauki Katolickiej oraz Rady Naukowej Episkopatu Polski.

W myśli filozoficznej Jana Pawła II najważniejsza jest problematyka osoby ludzkiej.

Pontyfikat Papieża-Polaka charakteryzował otwarcie na dialog ze światem. Odbył liczne pielgrzymki zagraniczne, mediował w sporach międzynarodowych, wygłaszał apele o pokój. Wśród podróży duszpasterskich Jana Pawła II szczególne znaczenie dla Polaków miały pielgrzymki do Polski (1979, 1983, 1987, 1991, 1995, 1997, 1999). Dokonania pontyfikatu to m.in. reforma prawa kanonicznego, nowy Katechizm Kościoła Katolickiego, reorganizacja Kurii Rzymskiej, liczne kanonizacje i beatyfikacje.

Twórczość literacka Karola Wojtyły to wiersze, poematy o problematyce etyczno-religijne, dramaty ("Przed sklepem jubilera", "Brat naszego Boga", wybór utworów "Poezje i dramaty".

W 1993 r. Jan Paweł II odznaczony został Orderem Orła Białego.

24 grudnia 1999 r. uroczyście zainaugurował w Bazylice Św. Piotra obchody Roku Świętego i Wielkiego Jubileuszu. Zmarł 2 kwietnia 2005 r.

Podczas pielgrzymki do Polski w 1991 r., 4 czerwca papież Jan Paweł II modlił się z wiernymi na radomskim lotnisku na Sadkowie oraz przed pomnikiem ofiar Czerwca '76 w przy ul. 25 Czerwca.

Tytuł honorowego obywatela Miasta Radomia został nadany Ojcu Świętemu 30 sierpnia 2004 r. Wręczyła mu go w Watykanie delegacja Radomia.

Karol Wojtyła na spływie kajakowym

Karol Wojtyła jako wikary w Niegowici

Biskup radomski w latach 2002-  2009. Urodził się w 1949 r.  Święcenia kapłańskie przyjął w 1973 r. Mottem swej kapłańskiej posługi uczynił słowa: "Idę, Panie, aby Ci służyć w ubogich i cierpiących". W Katolickim Uniwersytecie Lubelskim uzyskał licencjat z teologii na podstawie rozprawy (Pneumatologiczny wymiar Kościoła w "Lumen gentium"). Kontynuował studia w Innsbrucku, w Austrii. W 1982 r. uzyskał doktorat z teologii dogmatycznej.

W 1983 roku rozpoczął pracę w watykańskiej Kongregacji Nauki Wiary. Jej prefektem był wówczas kardynał Joseph Ratzinger, obecny papież Benedykt XVI. Po tragicznej śmierci biskupa Jana Chrapka został biskupem radomskim. Ingres odbył się 25 maja 2002 r. w katedrze radomskiej. Głównym konsekratorem był kardynał Ratzinger. Jako biskup radomski przeprowadził w dniach 20-28 maja 2005 r. I Kongres Eucharystyczny Diecezji Radomskiej pod hasłem: "Poznali Go po łamaniu chleba".

Z jego inicjatywy powstał w 2004 r. Diecezjalny Ośrodek Duszpasterstwa Akademickiego. W 2003 r. założył Fundację "Dać Sercom Nadzieję".

W kwietniu 2009 r. Benedykt XVI podniósł go do godności arcybiskupiej i mianował przewodniczącym Papieskiej Rady do Spraw Służby Zdrowia i Duszpasterstwa Chorych.

Tytuł honorowego obywatela nadano Zygmuntowi Zimowskiemu w 2009 r.

Polski polityk i prawnik. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2005-2010.

W latach 1996-1997 był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego, a od 1999 roku jest profesorem na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

Od 1976 roku, odpowiadając na apel KOR-u, włączył się w akcję zbierania pieniędzy dla represjonowanych robotników. W 1977 roku podjął współpracę z Biurem Interwencji Komitetu Obrony Robotników. Rok później związał się z Wolnymi Związkami Zawodowymi. W sierpniu 1980 r. został doradcą gdańskiego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Był autorem części zapisów porozumień sierpniowych, a także części statutów "Solidarności" dot. strajków, sekcji branżowych i układów zbiorowych. W 1981 r. był delegatem na I Zjazd Krajowy "S" i przewodniczącym XI Zespołu Komisji Zjazdowej ds. stosunków z PZPR. Od lipca 1981 członek zarządu regionalnego gdańskiej NSZZ "S".

W stanie wojennym internowany do października 1982 r. Po uwolnieniu powrócił do działalności związkowej i był członkiem podziemnych władz "S".

Od grudnia 1988 r. członek Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Od lutego do kwietnia 1989 r. uczestniczył w obradach okrągłego stołu w zespole do spraw pluralizmu związkowego. Od kwietnia do lipca 1989 roku członek tzw. Komisji Porozumiewawczej pomiędzy rządem a "S". W maju 1990 roku został I wiceprzewodniczącym "S".

W wyborach parlamentarnych w czerwcu 1989 r. zdobył mandat senatora ziemi gdańskiej. Od 12 marca do 31 października 1991 r. pełnił funkcję ministra stanu ds. bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta RP. Nadzorował prace Biura Bezpieczeństwa Narodowego. W wyborach parlamentarnych w 1991 r. zdobył mandat posła z listy Porozumienia Centrum z okręgu nowosądeckiego.

W latach 1992-95 prezes NIK. W czerwcu 2000 r. został powołany przez premiera Jerzego Buzka na stanowisko ministra sprawiedliwości. W 2001 roku stanął na czele Komitetu Krajowego nowej partii Prawo i Sprawiedliwość. Uzyskał mandat posła na Sejm IV kadencji z okręgu gdańskiego. Jesienią 2002 r. wygrał wybory na prezydenta Warszawy.

23 października 2005 r. został prezydentem RP. Zginął 10 kwietnia 2010 r. w katastrofie tupolewa pod Smoleńskiem.

Tytuł honorowego obywatela miasta Radomia nadano mu 9 kwietnia 2011 r.

Notki biograficzne opracowane na podstawie informacji o honorowych obywatelach umieszczonych na stronie radom.pl, a także w Wikipedii.

Od 1954 r. pracował jako nauczyciel chemii w VI LO im. Kochanowskiego. W 1968 r. podjął pracę w ośrodku radomskim Kielecko-Radomskiej Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Kielcach. Był wykładowcą podstaw chemii oraz chemii organicznej na Wydziale Materiałoznawstwa i Technologii Obuwia. Na początku lat 80. uczestniczył w 49-dniowym strajku na Wyższej Szkole Inżynierskiej. Współtwórca Regionalnego Konkursu Chemicznego Politechniki Radomskiej dla uczniów szkół średnich. Przez ponad pół wieku, także będąc już na emeryturze, prowadził koło chemiczne i przygotowywał kolejne pokolenia licealistów do olimpiad z chemii. Uczęszczało do niego łącznie około 2 tys. wychowanków, spośród których ponad tysiąc wystartowało w olimpiadach chemicznych, ponad 400 znalazło się w finale, ponad 100 zostało laureatami, a blisko 70 otrzymało wyróżnienia. Byli uczniowie prof. Banaszkiewicza zasilają kadry polskich, a także europejskich uczelni i instytutów naukowych z dziedziny chemii oraz praktyków zatrudnionych w zakładach przemysłowych o istotnym znaczeniu dla gospodarki.