Cztery kąty, a kot w piątym. Hodowla Estery [ZDJĘCIA]

- Skąd pomysł na hodowlę brytyjczyków? - pytamy.

- Od dziecka wychowywałam się z kotami ? mówi Estera z hodowli kotów Estibri. - Oczywiście, były to koty domowe, czyli dachowce. Kiedy wyprowadziłam się z domu, po prostu zaczęło mi tego brakować. Zawsze chciałam mieć kota w domu. Obydwoje z mężem pracowaliśmy, często wracaliśmy o różnych porach i w domu było trochę pusto. Tęskniłam za głaskaniem kota, mruczeniem, spaniem z futrzakiem. Wtedy pojawił się u nas Pampuszek. To dachowiec, którego przywieźliśmy z Podlasia. To miał być mój kot, ale, niestety, stało się tak, że kot pokochał męża zamiast mnie. To wielka miłość. Ja byłam tylko do tego, żeby kotu posprzątać kuwetę i dać mu jeść. Ewentualnie pogłaskać, podrapać po pleckach. I tyle. Bo z kotem jest inaczej niż z psem. Pies pokocha tego, kto daje mu jeść, a kot pokocha tego, kogo wybierze. Kot musi nabrać zaufania do człowieka. Często zdarza się tak, że kiedy kot trafia do jakiegoś domu i ma to być zwierzątko np. dla dziecka, ale wybiera on inną osobę. Wtedy nie ma wyjścia, trzeba sobie sprawić innego kota - dodaje Estera.

Ale kota, jak mówi Estera, wychować można. Ale trzeba zacząć właściwie od urodzenia zwierzęcia. Chodzi o to, żeby go brać na ręce, przytulać, przyzwyczajać do dotyku i zapachu człowieka. Jeżeli kot będzie dorastał pod taką opieką, zostanie do tego przyzwyczajony i sam będzie domagał się pieszczot, okazywał miłość właścicielowi.

- Pampuszek pokochał mojego męża, więc chciałam mieć drugiego kota, tylko swojego - mówi Estera. - Wtedy pomyślałam, że łatwiej mi będzie wychować kota rasowego. I zaczęłam szukać w internecie informacji o różnych rasach. Na początku bardzo podobały mi się koty rosyjskie, tzw. niebieskie z zielonymi oczami. Ale trochę nie pasował mi jego temperament. Zbieram zabytkową śląską porcelanę i skoczny kot mógłby narobić szkód. W końcu zainteresowałam się kotem brytyjskim. Przeglądałam zdjęcia, pojechałam na wystawę do Warszawy. Tak się zaczęło. Kiedy kupiłam pierwszego brytyjczyka, pomyślałam: a może spróbować sił w hodowli?

Pierwszym brytyjczykiem była Kamisia. To liliowa kotka z niebieskimi oczami. Jednocześnie Estera szukała kocura hodowlanego. Tak trafił do niej Alfredo. Teraz w hodowli Estibri kotów jest...

- No właśnie, ile? - dopytujemy.

- Ojej - wzdycha Estera. - Kami, Arurora, Balanga, Teosia, Emisia, Hajdi, Melunia, Jasieńka, Oli... Nie wiem, już przestałam liczyć. Chyba ponad 20, może nawet 30. Samych kotek hodowlanych mamy 13. A ile kotów puszczamy w świat? Też trudno powiedzieć, różnie bywa. Tylko w tym roku mieliśmy już osiem miotów. W każdym rodzi się po kilka kociąt. Nie wszystkie sprzedajemy, niektóre zostają u nas - tłumaczy Estera.

Brytyjczyka z legalnej hodowli można kupić już za 1,5 tys. zł. Ale cena zależy od kilku aspektów, koloru sierści, tego, z jakiej kot pochodzi hodowli. Ceny sięgają 2,5-3 tys. zł. Najtańsze są koty o sierści solidowej, czyli jednobarwnej. Najbardziej popularne są tzw. niebieskie brytyjczyki.

Za sprowadzenie kota z zagranicy do hodowli w Polsce trzeba z kolei zapłacić od 1 tys. do 3 tys. euro. Hodowcy, którzy angażują się w to na serio, właśnie sprowadzają koty z różnych krajów. Jeżdżą też na wystawy, a to również kosztuje, ponieważ za udział w wystawie płacą hodowcy.

Dumą Estery jest kotka w kolorze liliowo-złotym cieniowanym o zielonych oczach. To, jak mówi Estera, jedyny taki kot w Polsce.

Koty "na kolanka", czyli takie, które nie są przeznaczone do hodowli, tylko do domu, wcześniej są kastrowane. Wszczepia się im także czip identyfikacyjny z numerem, który wpisuje się do międzynarodowej bazy danych. To pomocne w przypadku zaginięcia zwierzaka. Przed sprzedażą kota Estera wyrabia mu także paszport. Futrzak musi go mieć, inaczej nie będzie można zabrać go w podróż za granicę.

- No i szczepienia. Każdy kotek podczas hodowli otrzymuje ich komplet - mówi Estera. - Kotom wyrabiamy też rodowód międzynarodowy. Taki kot, bez względu kolor sierści czy oczu, kosztuje 2,5 tys. zł. Takiego kota można zabierać na wystawy w kategorii kastratów. Może on zdobywać tytuły i nagrody - dodaje.

Jak podkreśla Estara, dla niej hodowla to coś więcej niż po prostu reprodukcja kotów tylko po to, żeby je sprzedać.

- Staram się coś zrobić dla rasy, udoskonalić kolor, poprawić jakość kośćca, futra. Chcę, żeby koty były coraz piękniejsze - podkreśla.

Na półkach Estery stoi wiele pucharów. To trofea, które zdobyły koty z hodowli Estibri.

- Nasze koty kilkakrotnie zdobywały tytuł najpiękniejszych na wystawie. Udało nam się zdobyć też kilka innych wyróżnień, np. za najładniejszego kota w danym kolorze. Nawet nasz kot domowy zdobył kilka pucharów. To jeżdżenie z futrzakami na wystawy jest bardzo wciągające. Przede wszystkim to doskonała okazja do poznania innych hodowców, wymienia się doświadczeniami. Nasza hodowla jest już dosyć znana, ma swoich miłośników. Ludzie czasami pytają, gdzie i kiedy będziemy na wystawie. Zdarzało się, że nasze koty kupowali ludzie z zagranicy. Np. kilka zwierzaków z naszej hodowli teraz mieszka we Francji. W tej chwili na koty od nas czekają ludzie z Włoch i Anglii. Koty zamawiane są z wyprzedzeniem. Często ktoś zamawia kota w konkretnym kolorze sierści i oczu i musi czekać, aż się taki urodzi - mówi Estera.

Jak powinno się karmić rasowego kota? Przede wszystkim mięso. I dobra sucha karma, taka, w której składzie jest mięso. W karmie mokrej także powinno być mięso.

- Wołowina dla kota powinna być przemrożona, to zabija w niej bakterie - tłumaczy Estera. - Dobre dla kota jest też mięso z kurczaka i indyka. To drugie zawiera dużo tauryny, więcej niż mysz polna, którą kot zjada w naturze. I ważna zasada: mięsa dla kota nie należy gotować. Wtedy zabija się wszystkie składniki odżywcze cenne dla zwierzaka. Mleko? Wykluczone. Kot nie trawi laktozy, powinien pić wodę - zaznacza.

Utrzymanie dużej hodowli kotów wymaga ogromnej ilości pożywienia. Estera mówi, że jej koty samego mięsa wołowego zjadają 30 kg miesięcznie. Kupuje je prosto z rzeźni. Oprócz tego puszki, karmy, mięso drobiowe, żołądki itd. Poza tym koty miewają swoje przysmaki. Niektóre lubią słodycze, inne różne warzywa, np. szparagi czy oliwki.

- Koszty są bardzo duże - podkreśla Estera.

Po II wojnie światowej populacja brytyjczyków była zagrożona wyginięciem. Wtedy zaczęto odbudowywać tę rasę, mieszając ją z kotami perskimi, czyli długowłosymi. Kotem perskim próbowano też poprawiać kolor sierści. Przez to brytyjczykom skracały się noski, uszka mniejsze i bardziej zaokrąglone, szerzej rozstawione. Niektóre brytyjczyki mogą mieć dłuższą sierść, to właśnie pozostałość genetyczna po kocie perskim. Gen długiego włosa to gen recesywny, może się przenosić nawet przez kilkanaście pokoleń.

Także kotem rosyjskim poprawiano u niebieskich brytyjczyków kolor futra. - Brytyjczk od tzw. dachowca różni się nie tylko wyglądem, ale też charakterem - mówi Estera. - Oczywiście, każdy kot jest indywidualną jednostką i ma swój własny charakter. Jednak można też mówić o charakterze danej rasy. Pospolity dachowiec to kot z temperamentem, on ma w sobie tę naturalną dzikość, potrafi się pchać do talerza, kiedy właściciel je przy stole. To instynkt, który każe mu zdobywać pożywienie. Dachowce potrafią bywać zadziorne, zaczepne. I lubią wysokości, wskakiwać na meble, wdrapywać się na drzewa. Z kolei brytyjczyk, z racji tego, że jest dość ciężki - to najcięższy kot z kotów krótkowłosych, waży od 4 do 9 kg - musi mieć schodki, żeby gdzieś wejść. Dlatego mamy tu drapak z półkami i rozetami, na które koty mogą przeskakiwać. Jeżeli różnica poziomów wynosi 50 cm, brytyjczykowi ciężko będzie ją pokonać. Ale brytyjczyk to przede wszystkim kot spokojny. Taki futrzak wprowadza harmonię do domu. Kiedy siadamy na kanapie, brytyjczyk przychodzi, też siada albo kładzie się obok, zaczyna mruczeć, chce, żeby go głaskać. A samo głaskanie kota powoduje, że człowiek robi się spokojniejszy.

Koty brytyjskie są także używane do felinoterapii, czyli do leczenia kotem. Ten rodzaj terapii często stosuje się w nerwicy czy depresji. Brytyjczyki świetnie się do tego nadają.

- Te koty są bardzo spokojne. Oczywiście, kiedy są małe, uwielbiają się bawić - mówi Estera. - Jednak gdy dorosną, statkują się. Wtedy najchętniej spędzają czas na spaniu. Lubią siedzieć przy właścicielu, kiedy np. czyta książkę albo oglądać z nim telewizję. Fajna rzecz to też spanie z kotem - dodaje.

Odchowanie kota brytyjskiego trwa ok. 14-16 tygodni. Jak tłumaczy Estera, najważniejsze są pierwsze tygodnie życia kociąt. Trzeba je wtedy codziennie ważyć, brać na ręce, nosić, prowadzić kocią socjalizację, czyli przyzwyczajać futrzaki do człowieka.

- Często mówi się, że koty są wredne, że mają charakterek. Ale to nieprawda, mówią tak ludzie, którzy lubią dominować nad zwierzęciem. Psa da się wytresować, kota też można nauczyć różnych sztuczek, ale nigdy nie wytresujemy go tak jak psa. Kot przyjdzie do człowieka wtedy, kiedy sam będzie tego chciał. I potrafi kochać go bezgranicznie. Kiedy zabraknie właściciela, może nawet wpaść w kocią depresję. Dokładnie tak jak człowiek - podkreśla Estera.