Z niedowierzaniem patrzymy na termometry, a tam powyżej 30 stopni w cieniu. Kto może, unika wychodzenia na zewnątrz, bo w pomieszczeniach z upałem radzimy sobie całkiem nieźle. Klimatyzowane są już biura, urzędy, galerie handlowe. Klimatyzatory montuje się w prywatnych mieszkaniach, klimatyzację mają wszystkie nowsze samochody. Ktoś by pomyślał: jak dawaliśmy sobie radę z upałami, gdy nie było jeszcze klimatyzatorów?
Fot. Marcin Kucewicz / Agencja Gazeta
Lodówki czy wentylatory stały się bardziej dostępne dopiero w latach 70. Bez nich faktycznie było dużo trudniej. Jak podaje rocznik statystyczny Radomia za rok 1930, rekordowy pod względem upałów okazał się wtedy czerwiec. Najwyższa z odnotowanych wtedy temperatur wyniosła prawie 37 st. C. W sam raz czas, by skorzystać z oferty rzeźni miejskiej przy ul. Mireckiego i kupić sztuczny lód - cena 6 gr za kg z dowozem do domu. W nowoczesnej rzeźni (dziś już nie istnieje, w jej miejscu stoi Galeria Gama) lód wytwarzała specjalna maszyna. Był to krok naprzód w stosunku do dawnych lat, gdy lód wyrąbywano zimą ze stawów i rzek i przechowywano w piwnicach, zakopany w trociny.
Zawsze dobrym sposobem na upał jest picie napojów. W lipcu 1933 r. radomska prasa potępiała "niedbałych producentów wody sodowej". Raz, że nie myli nawet latami całymi, co wykazała kontrola, szklanych syfonów na wodę, to jeszcze miedzianych nie pobielali cynkiem. "A to szkodzi zdrowiu i powoduje zatrucia" - grzmiały dzienniki. Zwiększony pobór wody ze studni miejskich spowodował tamtego lata także ich awarię, której nie zdołano usnąć przez kilka dni. "Bezczynność jest rozkoszą władz miejskich" - odnotowała prasa.
fot. NAC
I w latach 70. XX wieku przechodnie ochłody szukali nad wodą, jakąkolwiek. Tak jak i dzisiaj powodzeniem cieszyła się fontanna przy ul. Żeromskiego. Dzieciaki się pluskały, nie zważając na coraz bardziej zielony kolor wody, dorośli chłodzili się, siadając na ławeczkach.
Fot. Anna Jarecka / Agencja Gazeta
Podobną rolę pełniła fontanna w parku Kościuszki czy ta wybudowana na jednym z podwórek na osiedlu Planty.
Fot. Jerzy Szepetowski
Ale prawdziwego relaksu nad wodą zażywano na nieistniejącym dziś otwartym basenie przy ul. Narutowicza.
Fotopolska.eu
"Trwające ostatnio upalne dni mogą radomianie spędzać już nad wodą. Gdzie? Na basenie przy stadionie "Broni" na ul. Narutowicza. W tym tygodniu basen został otwarty i zimna woda chłodzi już rozgrzane w słońcu ciała licznych amatorów kąpieli. Równocześnie na basenie otwarty został bufet PSS-u, gdzie można kupić napoje chłodzące. Nareszcie" - pisało w czerwcu 1957 r. "Życie Radomskie".
Fot. Jerzy Szepetowski
Atrakcją kompleksu były zjeżdżalnie. Po zabawach w wodzie wypoczywano na kocach i ręcznikach, zażywając kąpieli słonecznej.
Po latach basen zlikwidowano, a w jego miejsce powstał skatepark - miejsce szaleństw miłośników jazdy na desce. Dziś jest tam boisko treningowe.
Prawdziwą mekką radomian w upalne dni był zalew na Borkach. Budowę, w czynie społecznym, rozpoczęto w 1954 r. Pierwszą część oddano do użytku w 1965 r. Kąpieli można było zażywać w wydzielonych miejscach, opalać się na brzegach zalewu. Zbiornik służył i służy do dziś również żeglarzom i wędkarzom.
Pływaków przyciągało też kąpielisko na stawach w Kosowie. Atrakcyjna była zwłaszcza piaszczysta plaża. Kto zgłodniał, mógł skorzystać z oferty punktu gastronomicznego. Dziś po nim nie został nawet ślad.
Zmotoryzowani w słoneczne dni woleli wybrać się nad zalew do Jedlni-Letniska. Wybudowano go w 1976 r. na rzece Gzówce. Ma ok. 36 ha powierzchni. Na głównym zbiorniku utworzono kąpieliska, urządzono kilka plaż, była też wypożyczalnia kajaków. Z dolnego zbiornika korzystają głównie wędkarze. W zalewie żyją różne gatunki ryb: płocie, karasie, karpie, okonie, szczupaki, tołpygi i amury.
Picasa 2.7?
Picasa 2.7?
Kto nie mógł spędzać wolnego czasu na łonie natury, zaglądał do jednej z wielu radomskich kawiarni. Zwłaszcza tych, które oferowały letnie ogródki z parasolami chroniącymi przed upalnym słońcem. Popularnym miejscem była kawiarnia Parkowa z tarasem wychodzącym na park Kościuszki, a klienci chętnie zamawiali słynny deser lodowy Ambrozja. Miejsca pod parasolami oferował też bar Sezam przy ul. Moniuszki.
Fot. archiwum
archiwum
Ale kto nie pamięta smaku wody sodowej z sokiem malinowym? Gdy chciało się pić, nikt specjalnie nie zastanawiał się nad sprawami higieny. Napój serwowano w szklance opłukiwanej zimną wodą. Chętnych nie brakowało. Popularne były też syfony produkujące w domowych warunkach wodę sodową. Te pierwsze, szklane, w całości napełniało się w specjalnych punktach, te bardziej nowoczesne, metalowe, produkowały sodówkę po wbiciu naboju z gazem. Po latach sodówkę z saturatora i wyparła lemoniada sprzedawana w... woreczkach foliowych, które przebijało się dołączoną słomką.
Fot. Jerzy Szepetowski
archiwum
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze