Strajk studentów i pracowników radomskiej WSI trwał od października 1981 r. do wprowadzenia stanu wojennego. Rozpoczął się on od sporu z ówczesnym rektorem uczelni Michałem Hebdą, ale tak naprawdę dotyczył problemu autonomii szkolnictwa wyższego, prawa do demokratycznych wyborów władz uczelnianych. Dlatego protest szybko przestał być tylko lokalną sprawą.
Ten najdłuższy w Polsce strajk studencki stał się ośrodkiem koordynacyjnym strajków akademickich w całym kraju.
Fot. Aleksander Makarski
6 grudnia 1981 roku władze krajowe NZS zdecydowały o zakończeniu strajków, ale nie wszystkie organizacje uczelniane podporządkowały się tej decyzji. Strajk na WSI przerwało ogłoszenie stanu wojennego, 13 grudnia.
Fot. Marcin Klaban / AG
"O świcie 13 grudnia zbudziło nas bębnienie w drzwi dyżurnych i okrzyk: pobudka, stan wojenny. Wyrwani ze snu, nie rozumieliśmy o co chodzi, podejrzewaliśmy, że to żart. O tym, że to nie żarty, przekonaliśmy się, oglądając w telewizji przemówienie generała i wojsko na ulicach, gdy opuszczaliśmy budynek" - wspominał Ireneusz Domański, jeden z uczestników strajku na WSI.
Fot. TADEUSZ ROLKE / AGENCJA GAZETA
Dziekan wydziału transportu radomskiej WSI Leszek Cegłowski wezwał uczestników protestu do rozejścia się. Na uczelnię przybył oddział ZOMO, wyposażony w pojazdy opancerzone. Był to początek internowań, wielu pracowników uczelni utraciło pracę, licznych przesłuchiwano, wielu dotknęły represje.
15 grudnia premier Edward Babiuch przyjął dymisję ministra nauki i szkolnictwa wyższego Jerzego Nawrockiego. Profesor pułkownik Michał Hebda, po rezygnacji ze stanowiska rektora po 8 miesiącach urzędowania, podjął pracę na Uniwersytecie Technicznym w Magdeburgu.
Fot. Mieczysław Michalak / AG
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze