Z 10-kilogramowym plecakiem przebiegła Maraton Komandosa [ZDJĘCIA]

Maraton Komandosa organizują na osiedlu Kokotek w Lublińcu miejscowy Wojskowy Klub Biegacza ?Meta? oraz Jednostka Wojskowa Komandosów. 28 listopada odbyła się 12. edycja imprezy. ? Nie wiem, czy nie jest to jeden z najcięższych maratonów organizowanych w Polsce. Biegnie się w pełnym umundurowaniu, z plecakiem o regulaminowych wymiarach, który na całej trasie musi ważyć co najmniej 10 kg, i butach o wysokości cholewek minimum 19 cm. Ja biegłam w tych ? sierż. sztab. Karina Kubara-Grabska z Wydziału Konwojowego Komendy Wojewódzkiej Policji demonstruje swoje służbowe czarne trzewiki.

Trzeba było pokonać dwie pętle po 21 km wyznaczone na terenie nadleśnictwa. Część trasy to droga asfaltowa, część dukty leśne.

- Trasa piękna, pogoda piękna, wspaniałe krajobrazy, ale plecak i buty ciężkie - wspomina. W dodatku popełniła błąd i plecak obciążyła hantlami, które owinęła poduszką i kocykiem. Podczas biegu wszystko się poprzesuwało i ciężarki obtarły jej plecy. - Mam jeszcze te obtarcia, ale niewielkie. I już nie bolą. Podpatrzyłam u chłopaków, że w plecaku mieli najróżniejsze produkty spożywcze: sól, mąkę, ryż, a zdarzały się karmy dla psów i żwirek dla kota. Z tym łatwiej się biegnie - śmieje się pani Karina.

W Maratonie Komandosa startowało ponad 500 osób, w tym 45 pań, około setki to cywile, którzy muszą się jednak trzymać regulaminu, czyli obowiązkowo: mundur i ciężki plecak. Połowa startujących kobiet nie była związana ze służbą w mundurze, czterech z nich nie udało się ukończyć biegu, a dwie panie nie zmieściły się w regulaminowym czasie. Pani Karina była jedyną kobietą z Radomia, a pojechało w ogóle kilka osób z jednostki wojskowej, był też radomianin, który pracuje w Warszawie w Biurze Ochrony Rządu.

Na mecie była 284., a wśród kobiet 17. Organizatorzy narzucili limit czasowy, trzeba było ukończyć bieg w ciągu 7 godzin, a pokonując pierwsze okrążenie, zmieścić się w 3 godz. 20 min. Kilka osób nie dało rady i zostały zdyskwalifikowane. - To jest loteria, nie wiadomo, jak organizm będzie reagował po 20, 30 czy 40 kilometrach. Biegłam z osobami, które mówiły, że odnowiły im się kontuzje z lat młodości. Trzeba biegać z takim obciążeniem, żeby móc się przygotować. Chodzi też o to, by zobaczyć, jakie narzucić tempo, jak będzie wygodnie, jak plecak na tych szelkach docisnąć, jak obciążenie umieścić - słyszymy od pani Kariny.

Po biegu czuła się bardzo dobrze, wcale się tego nie spodziewała. Gdy organizatorzy zapowiedzieli, że nagradzają pierwsze 20 kobiet, pomyślała, że nie może jej nic ominąć. I choć samochód zaparkowany był pół km od miejsca, gdzie dekorowano zwycięzców, zebrała się i jeszcze tam pobiegła.

Skąd pomysł na bieganie?

- Dwa lata temu rzuciłam palenie i chciałam się wziąć za siebie. Trochę chodziłam na siłownię. Rok temu, we wrześniu, uciekł mi autobus i postanowiłam, że sobie potruchtam. Takim wolnym tempem pokonałam ok. 2,5 km. Po drodze mówiłam sobie: jeszcze kawałek, jeszcze kawałek. Potem na mapie zobaczyłam, że tyle przebiegłam, to pomyślałam, że się przebiorę w dres i pójdę pobiegać normalnie - opowiada policjantka. Jest pracownikiem biurowym, więc wcześniej jedynym większym wysiłkiem fizycznym były testy sprawnościowe raz na rok.

I tak zaczęła bieganie. Od 2, 3 kilometrów. Potem była przerwa, bo w listopadzie i grudniu miała dużo pracy przy wykańczaniu domu. Ale postanowiła, że po nowym roku znów zacznie treningi. - Po tej przerwie nie mogłam przebiec kilometra. Ale nie dawałam za wygraną. Słyszałam wcześniej od przyjaciela z jednostki antyterrorystycznej, który ukończył wcześniejsze dwie edycje Maratonu Komandosa, ale nie wierzyłam, że można ten bieg ukończyć w dobrym zdrowiu. Najtrudniejsza była decyzja, ale w lutym wystartowałam w Półmaratonie Komandosa w Warszawie, wymęczyłam się, ale skończyłam. I zmieściłam się w limicie. Cztery pętle po 5 km biegło się po terenie WAT. Leżał śnieg, trasa była wyślizgana. Wtedy podjęłam decyzję, że muszę ukończyć maraton - podkreśla pani Karina.

Swój pierwszy maraton pobiegła 26 października. I od razu był to bieg ultra, 48-kilometrowy, po górach. Start w Iwoniczu-Zdroju, a meta w Komańczy. - Wydaje się ciężki, ale mniej się męczy niż z obciążeniem. Pomimo że się wchodzi na górę, inne mięśnie pracują i odpoczywa się zbieganiem - wyjaśnia.

Ale ultramaraton daje jednak w kość. Po tym biegu przez tydzień nie mogła chodzić, po schodach schodziła bokiem, a zaraz po biegu, żeby iść do łazienki, dosłownie toczyła się od ściany do ściany, takie miała zakwasy. Ale była zadowolona, że ukończyła, że jej się udało.

- Potem była oczywista przerwa na odpoczynek, dałam sobie na to dwa tygodnie i 11 listopada przebiegłam 10 km w Warszawie. To była środa, a już w niedzielę wystartowałam w Radomskim Maratonie Trzeźwości. Dopiero tutaj odczułam, co to znaczy dłuższy wysiłek, bo dystans przebiegłam w 4 godz. 20 minut, to był ciągły bieg, nie było tak jak w górach miejsca na zatrzymanie i złapanie oddechu - podkreśla Karina Kubara-Grabska. - Po tym maratonie poszłam na siłownię na takie zajęcia rozciągające. Pomogło, na drugi dzień nic mnie nie bolało. Odetchnęłam, bo przecież musiałam już się szykować do Maratonu Komandosa.

Fot. Archiwum KWP Radom

Pani Karina nie trenuje systematycznie, ale wtedy, gdy ma wolny czas. Mieszka przy Lesie Kapturskim i biega, jak tylko jest widno. - Mniej bolą nogi i lepiej się czuję, kiedy biegam po miękkim podłożu niż po asfalcie. W tygodniu wybieram krótsze odcinki, w weekend dłuższe rozbiegania 10-15 km, nieraz 20 km. Ale takie bieganie koło domu ma wady, bo jak przychodzi zmęczenie, to zaraz się chce wracać - śmieje się. I dodaje, że nie konsultuje się z żadnym specjalistą, nie stosuje specjalnej diety, nie ma trenera personalnego. Korzysta z doświadczeń kolegów biegaczy.

- Przed biegiem Komandosa poszłam do stoiska sportowego, by kupić odżywki - żele energetyczne, bo picie i jedzenie na trasie to było dodatkowe obciążenie, oprócz tych 10 kg w plecaku. Sprzedający zapytał, jakie odżywki, a ja zupełnie nie wiedziałam. Doradził mi, żeby dzień wcześniej i na śniadanie zjeść produkty mączne - słyszymy od policjantki.

Nie ma czasu, by przeglądać w internecie fora dla biegaczy, buty kupiła w sklepie z końcówkami serii.

Już ma zaplanowane starty w przyszłym roku. W Maratonie Komandosa chce zejść poniżej 5 godzin. Teraz biegła 5,5 godz., marzeniem jest 4,5. Dwa miesiące temu zapisała się na słynny Bieg Rzeźnika w Bieszczadach.

- To jeden z najlepszych biegów górskich i każdy chce wziąć w nim udział i go ukończyć. Zgłasza się mnóstwo osób i organizowane jest losowanie. 80 km biegnie się w parach i nie można się oddalić od siebie o 100 m, trzeba pilnować tej drugiej osoby, na tym to polega, aby pomagać sobie, ale też się pilnować. W tych biegach górskich oprócz tego, że jest limit na ukończenie, to są jeszcze odcinki pośrednie, gdzie są punkty pomiarowe i trzeba tam uzyskać odpowiedni czas - wyjaśnia pani Karina.

Od tego, czy zostanie wylosowana w Rzeźniku, zależą dalsze plany. Po nowym roku ćwierćmaraton Komandosa, 30 stycznia w Szczyrku bieg Zamieć. Trzeba wbiec na Skrzyczne i zbiec. - To taki dystans anglosaski ? 13,5 km w obie strony, wygrywa osoba, która zrobi najwięcej okrążeń w ciągu 24 godzin. W połowie lutego półmaraton Komandosa, potem przerwa. Dużo biegów górskich jest wiosną, pobiegnie, jeśli nie weźmie udziału w Biegu Rzeźnika. W czerwcu po raz drugi wystartuje w Półmaratonie Radomskiego Czerwca '76, w lipcu się zapisała na Huntrun - bieg z przeszkodami w Bałtowie, w sierpniu w Lublińcu klub Meta organizuje Katorżnika. Są jeszcze biegi policyjne. W tym roku była na półmaratonie w Pile i organizowanym przez garnizon śląski biegu ku czci Grzegorza Załogi, policjanta, który zginął na służbie.

A jak rodzina patrzy na biegowe hobby sierżant Kariny? - Rodziny już teraz nic nie zdziwi. Trasa Półmaratonu Radomskiego Czerwca biegnie koło domu mojej mamy, więc miałam gorący doping jej i sąsiadek. Na tegoroczny bieg do Bałtowa zabrałam swojego 17-letniego syna i zapowiedział, że w przyszłym roku też wystartuje. On znalazł mi aplikację do telefonu, która była mi bardzo pomocna, bo wskazywała, ile kilometrów przebiegłam, obecnie biegam już z profesjonalnym zegarkiem z GPS. Szkoda tylko, że ostatnio zaczął chodzić na siłownię i biegi odpuścił, bo ma warunki do biegania: jest szczupły i wysoki - mówi policjantka.

Czy bieganie wciąga? - Na pewno, nawet uzależnia i co gorsza, jest zaraźliwe. Jest mi bardzo miło, że mogłam się podzielić swoim sukcesem. Bo skoro jedni docenili, inni pozazdrościli, to mam silną motywację, jak również sygnał, żeby dalej zajmować się swoją pasją - podkreśla pani Karina.