Z Francji na Barbados, czyli chłopak z Plant na krańcu świata [ZDJĘCIA]

Ignacy Sadownik mieszka na Plantach, ma dopiero 25 lat a już - jak mówi - udało mu się spełnić marzenie życia: popłynął w rejs jachtem przez Ocean Atlantycki. Na łódź wsiadł we francuskim Cherbourgu, po czterech miesiącach wysiadł z niej na Karaibach.

- Ale kiedy pokochałem żeglarstwo, marzyłem o czymś jeszcze większym. Chciałem opłynąć świat. Każdy żeglarz o tym marzy. Może to trochę naiwne, bo ilu ludzi może sobie na coś takiego pozwolić, ale teraz już wiem, że nie jest to niemożliwe - dodaje.

Jak Ignacy trafił na żagle? - To było w gimnazjum, chyba w drugiej klasie. Wpadłem w nieciekawe towarzystwo. Dużo wagarowałem - opowiada Ignacy. - I pewnego razu mój ojciec musiał zostać dłużej po wywiadówce. Czekając na korytarzu zauważył ogłoszenie klubu żeglarskiego "Bulaj" na Idalinie. Pomyślał, że mogłoby mi się spodobać. To był strzał w dziesiątkę. Od ludzi z klubu na Idalinie nauczyłem się, że żeglarstwo to nie jest hobby, takie, któremu można poświęcić po godzinie raz na tydzień.

- W "Bulaju" przekonałem się, że żeglarstwo to po prostu sposób na życie. Momentalnie w to wszystko wsiąknąłem. To był klub szkutniczy, gdzie sami majstrowaliśmy przy łódkach. Żeglarstwo, jak wiadomo, nie to nie jest tanie zajęcie. A ja pieniędzy nie miałem. Coś umalowałem, coś naprawiłem. I te żeglarskie legendy. Jedna z nich mówi o tym, dlaczego żeglarze tatuują sobie kotwice. To coś w rodzaju trofeum po przepłynięciu Atlantyku.

- Życie toczyło się dalej. Harcerstwo, liceum, studia. I żagle - opowiada Ignacy. - Zaczęły się też podróże. Najpierw Erasmus w Grecji. Byłem tam cały semestr. Do Polski przyjechałem tylko na dwa dni. Przepakowałem rzeczy i już byłem w Stanach Zjednoczonych. Program Work nad Travel. Trafiłem w okolice Nowego Jorku. Pracowałem tam w ośrodku dla osób niepełnosprawnych - wspomina.

Będąc w Stanach, Ignacy dowiedział się o OdySei Władka Wagnera, czyli rejsie śladami pierwszego Polaka, który na żaglowcu opłynął świat. Ignacy postanowił, że musi wziąć w niej udział.

- Ale podróż dookoła świata trwa bardzo długo i sporo kosztuje. Dlatego właściwie prosto ze Stanów pojechałem do Anglii. Pracowałem tam przez cały rok, żeby zarobić na rejs. Najpierw w piekarni, potem w mleczarni. Po 13 godzin dziennie, bywało, że i 13 dni pod rząd, bez odpoczynku. Było ciężko, ale mówiłem sobie: za kilka miesięcy będziesz na oceanie, na Teneryfie, na Karaibach - wspomina. - W międzyczasie odbyłem pierwszy rejs morski po Bałtyku. Do Kopenhagi. To było cenne doświadczenie.

Ale podróż dookoła świata nie doszła do skutku. Rejs śladami Władka Wagnera odbył się na harcerskim jachcie "Zjawa IV". To stara szwedzka konstrukcja jeszcze z 1949 r. Do 1975 r. jacht służył w jako jednostka ratownicza pod polską banderą. W 1983 r. został przekazany ZHP. Ale żadna firma nie chciała ubezpieczyć rejsu dookoła świata. Dlatego zmieniono koncepcję i OdySea Władka Wagnera została zaplanowana jako rejs dookoła Atlantyku.

"Zjawa" ruszyła z Gdyni we wrześniu ub. roku. Ignacy zaokrętował się w Cheorbourgu, we Francji. Pierwszy odcinek podróży wiódł przez Zatokę Biskajską i Brest do hiszpańskiego portu Vigo. Był najtrudniejszy z całej podróży, mocno wiało, bywało nawet dziewięć w skali Beauforta.

- To było ciężkie przejście. Do Vigo mieliśmy zaledwie trzy dni, ale na dobę przypadały po dwie sześciogodzinne wachty - opowiada Ignacy. - Czyli dwanaście godzin dziennie za sterem. Było zimno. Na pokład trzeba było wychodzić w pełnym sztormiaku, czyli kurtce, kaloszach, spodniach. A pod spodem jeszcze jedne spodnie, bluza, kurtka. A i tak wszystko było mokre. Fale miały pięć metrów. Dziewczyna, która miała ze mną wachtę, w zasadzie nie robiła nic poza wymiotowaniem - wspomina.

Później był postój w Vigo. "Zjawa" obrała kurs na Lizbony.

- Na tym odcinku nie było wiatru, musieliśmy płynąć na silniku. Teoretycznie mniej roboty, bo bez żagla. Ale silnik cały czas pyrkotał, doprowadzało nas to do szału - słyszymy.

Przymusowy postój pozwolił na krótką wycieczkę po Lizbonie. - Być w Lizbonie i nie przejechać się tamtejszym tramwajem linii 28, to jakby w niej nie być?, Ignacy powtarza jak porzekadło, wspominając przejażdżkę starym drewnianym tramwajem po wąskich uliczkach stolicy Portugalii.

- Ale trzeba było ruszać dalej. "Zjawa" obrała kurs na Rabat, stolicę Maroko. Po drodze zahaczyliśmy o Gibraltar oraz Ceutę, hiszpańskie miasto już na kontynencie afrykańskim. Ceuta była w przeszłości portem pirackim, przemytniczym. Ignacy opowiada, że widać to do dziś. Na każdym kroku tylko lombardy i biżuteria.

Ceuta-Rabat - to kolejny odcinek podróży. Jak opowiada nasz rozmówca, na tym etapie było już przyjemnie ciepło. Pogoda dopisywała i można było zapomnieć o grubych ubraniach, choć był to październik.

- Trochę baliśmy się tego Rabatu. Jest tam w miarę nowy port, plotka mówi, że roi się w nim od złodziei. Na miejscu okazało się jednak, że dosłownie co 50 m stoi policjant - opowiada żeglarz. - I strażnicy, kiedy wysiedliśmy, przetrzepali nas od góry do dołu. Byliśmy więc pozytywnie zaskoczeni.

Z Rabatu wyprawa ruszyła w stronę ostatniego portu przed przeprawą przez Atlantyk. Najpierw Madera, potem Teneryfa.

- Na tym etapie pojawiły się delfiny. To prawda, że delfiny odprowadzają łodzie w morze. Nie wiem do końca, dlaczego to robią, ale to bardzo przyjemne. Taki uśmiech natury - opowiada Ignacy. - Podczas podróży spotkaliśmy też wieloryba! Usłyszeliśmy jeden wydech nad wodą, a potem klap! Uderzenie płetwy o powierzchnię. Przepłynął tuż za rufą. Nie mogliśmy zobaczyć go w pełnej krasie. Szkoda.

- I jeszcze jedno. Kiedy wypłynęliśmy z Rabatu i obraliśmy kurs na Maderę, pierwszy raz w życiu poraziły mnie cyfry. Chodzi o głębokość. Płynąłem wtedy na nocnej wachcie i przekroczyliśmy uskok tektoniczny. Mapa pokazywała, że woda pod nami jest głęboka na 600 m, a za chwilę, nagle, już 4 tys. m, później 6 tys. To po prostu koniec kontynentu. Kawałek drewna, a potem sześć kilometrów wody. Wtedy pomyślałem, cholera, jestem na oceanie! - opowiada żeglarz.

Na Mindelo, jednej z Wysp Zielonego Przylądka załoga uzupełniła zapasy. Na "Zjawę" trzeba było zapakować 600 litrów wody pitnej i jedzenie na ponad dwa tygodnie. A potem już ocean.

- Ostatniego wieczoru byłem już bardzo podekscytowany - wspomina Ignacy. - Kiedy nocą wypłynęliśmy z Teneryfy, usłyszeliśmy przez radio, że wzywane są łodzie do akcji ratowniczej. Kilka stopni niżej od nas zaginęli rybacy. Z tego co wiem trzech ludzi chyba nie udało odnaleźć. Nie wiadomo też, co się stało. To dało nam trochę do myślenia. Że to już nie są żarty.

Zanim ruszył na wyprawę słyszał, że przepłynięcie Atlantyku to nie jest wielki wyczyn, ale musi się przygotować psychicznie.

- Racja. Bo to ponad dwa tygodnie bez oglądania lądu. Nigdy nie przeżyłem czegoś takiego. Ale okazuje się, że wpływasz na pełny Atlantyk, a tu cisza. Nic się nie dzieje. Jasno, ciemno, jasno, ciemno. I tak mija dzień za dniem.

- Ale teraz myślę, że przepłynięcie oceanu było dla mnie doświadczeniem nie tyle żeglarskim, co egzystencjalnym. Noc, absolutnie czyste niebo, miliony gwiazd. Czasami świeciły tak mocno, że w nocy mogliśmy rozróżniać kolory. I fale. Każdy powinien przynajmniej raz przeżyć taką noc. Można się wtedy poważnie zastanowić nad wszystkim - mówi.

Żeglowanie przez Atlantyk trwało 18 dni. Ignacy jest dumny, zasłużył na tatuaż z kotwicą. Poważnie się zastanawia, czy się na niego nie zdecydować. - Dopłynęliśmy na Barbados. I pierwsze co zrobiliśmy, to poszliśmy do restauracji, żeby zjeść normalne mięso. 18 dni na sosach z puszki i kaszy jaglanej potrafi odebrać chęć do życia - śmieje się Ignacy. - Barbaros to już absolutne tropiki. Ciepłe powietrze, ciepła woda, lazur morza. I karaibski rum. Najstarszy na świecie "Mount Gay". Barbados urzekł mnie też... komunikacją miejską. Jeżdżą tam busy upstrokacone różnymi ozdobami, non stop leci w nich reggae. Nie ma przystanków. Razem z kierowcą jeździ wikidajło, który nagania pasażerów - dodaje.

Fot. Archiwum prywatne

Na Barbados poczuł, że dopiął swego. A podróż miała się ku finałowi, bo kończyły się pieniądze. Ale zanim wsiadł w samolot do Europy, pływał po Karaibach przez kilkanaście dni.

- Pływając pierwszy raz zobaczyłem ogromnego żółwia morskiego - opowiada. - Odwiedziłem wiele miejsc związanych z filmem "Piraci z Karaibów". W jednej z knajp jest maszt, na którym na początku Jack Sparrow dopływa do pomostu. Widziałem też kamienną wyspę, na której kręcono scenę z trzema wisielcami.

- Na Karaibach było naprawdę przyjemnie. Wszyscy znają tam Polaków. I święta. Akurat tak wypadło, że spędziliśmy Boże Narodzenie na Barbados. Na jachcie ugotowaliśmy barszcz, cała załoga oprócz kapitana lepiła pierogi. Każdy założył najlepsze ubranie. Wtedy zatęskniłem za domem. Uświadomiłem sobie, że nie było mnie w nim prawie dwa lata - dodaje Ignacy.

Mieszkańcy Karaibów okazali się ludźmi niezwykle życzliwymi. Nasz rozmówca wspomina jednego z prowadzących tanią knajpę: - Anthon, mówił, że kocha Polaków. To czarnoskóry facet z jednym czarnym zębem. Zaprosił nas do swojej speluny, pokazał nam księgę pamiątkową. Było tam mnóstwo wpisów Polaków. Siedzieliśmy z nim do piątej rano, pijąc i słuchając Boba Marleya. Ten facet nie miał nic, pewnie tylko ciuchy na zmianę. Ale wygrał swoje życie życzliwością do innych ludzi - podkreśla Ignacy.

Na Karaibach Ignacy dostał od właściciela jednego z barów pozycję - mieszkanie za pomoc w remoncie.

- Zastanawiałem się nad tym. Rok albo dłużej na Barbados? Niecodzienna propozycja. Ale bar mieścił się w nieciekawej okolicy. Ludzie nosili tam broń. Zrezygnowałem - opowiada Ignacy.

Jak mówi, Karaiby to kraina pełna ciekawostek. W pobliży Martyniki spotkał wyspę, która formalnie jest... statkiem.

- To historia jeszcze z czasów wojen napoleońskich - mówi żeglarz. - Martynika była portem francuskim na całe Karaiby. Brytyjczycy rywalizowali z Francuzami na tych wodach. I w nocy podpłynęli do skały znajdującej się przy porcie. Zamontowali na niej kilka dział z załogą. Wtedy pojawił się problem. Bo potrzebny był oficer. A oficerowie w marynarce brytyjskiej mogli być opłacani tylko wtedy, kiedy byli zaokrętowani. Władze brytyjskie postanowiły więc, że skała zostanie włączona do floty jej królewskiej mości jak okręt. I wyspa-statek została nazwana HMS "Diamond". Zabawna historia - słyszymy.

Jak przyznaje Ignacy, po dwóch latach spędzonych poza domem przyszedł czas na to, żeby wreszcie osiąść, przynajmniej na rok, dwa. Zamierza dokończyć przerwane studia z turystyki. Po niecałym miesiącu w Radomiu znalazł pracę, ale... w Warszawie.

- Jeszcze dwa miesiące temu byłem w barze na Barbadosie, a teraz dojeżdżam Kolejami Mazowieckimi do Warszawy - mówi Ignacy. - Wymowne zderzenie z rzeczywistością. Ale trudno, przez wszystko trzeba przejść. Ważne, że w głowie są już kolejne plany. A marzenia, jeżeli się je tylko ma, można realizować wszędzie. Nawet w niesławnym Radomiu. A może zwłaszcza w nim? Tak naprawdę jest tutaj mnóstwo możliwości. Z Plant na Karaiby? To nie jest problem, jak widać - przekonuje Ignacy.