Tuż po zakończeniu II wojny światowej władze miasta postanowiły uruchomić ponownie muzeum miejskie. Problem w tym, że w czasie wojny wiele cennych eksponatów zginęło. To co ocalało przeniesiono z dotychczasowej siedziby przy ul. Żeromskiego 9 do budynku przy ul. Piłsudskiego 12. Placówka zainaugurowała działalność 21 października 1945 r. Pierwszym kierownikiem był inż. Jan Paszkowski.
Pięć lat później muzeum zostało przejęte przez ministerstwo kultury. Liczyło wówczas 3 tys. eksponatów. W 1964 r. zostało przemianowane na Muzeum Regionalne. Placówka otrzymała wtedy na zbiory archeologiczne budynek dawnego kościoła pod wezwaniem Świętego Wacława, który właśnie przestał być siedzibą szpitala dla osób psychicznie chorych.
Muzeum zaczęło gromadzić zbiory etnograficzne związane z naszym regionem. Były to podwaliny pod przyszłe Muzeum Wsi Radomskiej. Na razie stare ule stanęły na dziedzińcu muzeum.
Kolekcję tworzył Stefan Rosiński, późniejszy dyrektor skansenu. Znalazły się w niej ule kłodowe, ule słomiane - kószki, ule ramowe i ule figuralne.
Kolekcja ta została przejęta w 1976 r. przez Muzeum Wsi Radomskiej i wielokrotnie rozbudowana. Wśród prezentowanych uli są takie rarytasy, jak: XVIII-wieczne ule kłodowe, XIX-wieczne dzierżony oraz ul Dziewicy Polskiej konstrukcji Kazimierza Lewickiego.
Obok uli zgromadzono szeroką gamę narzędzi pszczelarskich. Są to podkurzacze służące do odymiania pszczół, maski chroniące twarz pszczelarza podczas prac hodowlanych, noże i dłuta pasieczne, wirówki do miodu, akcesoria służące do hodowli matek pszczelich i produkcji wosku oraz wiele innych. Ważną częścią zbiorów są książki i czasopisma traktujące o pszczołach i pszczelarzach.
Większość eksponatów została wykonana przez ich właścicieli ,dlatego są praktycznie w większości niepowtarzalne i tym samym bardziej cenne. Wykonane są z materiału, jaki znajdował się w gospodarstwie "pod ręką", a pomysłowość wykonawców była duża.
Część eksponatów była własnością nieżyjącego już pszczelarza Stanisława Romanowskiego ze wsi Płasków, który prowadził wzorcową pasiekę oraz był instruktorem kursów pszczelarstwa. Na wystawie znajduje się między innymi jego model ula staropolskiego wykonany w 50. rocznicę pracy pszczelarskiej.
Telefony z Radomskiej Wytwórni Telefonów trafiały do wielu państw świata. W najlepszym okresie w naszym mieście produkowano ponad 1,6 mln aparatów rocznie. Zakład chwalił się swoją produkcją prezentując modele telefonów we własnym muzeum.
Znajdowały się tam takie aparaty jak Tulipan, Akant, Bratek czy też telefony na korbkę, które zostały wyprodukowane w 1938 r. Nazwy aparatów (w większości pochodzące od kwiatów) wymyślał zarząd i pracownicy firmy.
Kolekcja zgromadzona w RWT liczyła około 70 aparatów wyprodukowanych po 1945 r. oraz modele powstałe od 1900 r. w firmach amerykańskich, niemieckich i szwedzkich. Była wpisana do rejestru zabytków województwa radomskiego i jeszcze do połowy lat 90. przechowywano ją w biurowcu firmy przy ul. Struga. Po upadku RWT w latach 90. cały zbiór telefonów został przez syndyka wystawiony na sprzedaż.
Radomskie telefony kupiła Telekomunikacja Polska. Choć były wówczas głosy, by zatrzymać tę kolekcję w Radomiu, nie znalazł się nikt, kto by się tego podjął. Nabywca wywiózł kolekcję z Radomia. W 1999 r. nasze telefony trafiły do Muzeum Poczty i Telekomunikacji we Wrocławiu.
Są pokazywane na wystawie stałej, zwanej "kolekcją radomską". Wśród eksponatów znajduje się jeden wyjątkowo cenny egzemplarz amerykańskiej produkcji z 1904 r. Nieraz się zdarzyło, że wypożyczali go filmowcy na potrzeby produkcji filmowej.
Dziś niewielki zbiór telefonów wyprodukowanych w RWT można oglądać w Galerii Dziedzictwa Kulturowego, która znajduje się w budynku Urzędu Miejskiego (wejście od ul. Żeromskiego).
Światła gasną, koniec kolejnej projekcji Fotoplastykonu. Zdjęcia, które pokazaliśmy pochodzą ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego.
Materiał promocyjny
Ogłoszenie Płatne
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze