"Pamiętam moje pierwsze spotkanie z Marią Callas, w Turynie, podczas wielkiej gali. Wydawało mi się, że byłem ubrany bardzo elegancko: garnitur z MHD, buty z Radoskóru..." - mówił w jednym z wywiadów Bogusław Kaczyński, krytyk muzyczny. Przez kilkadziesiąt lat Radoskór był jednym z największych producentów obuwia w Polsce. Przez kilkadziesiąt lat Radoskór był jednym z największych producentów butów. Produkowano tu głównie obuwie dla pań, ale prestiżowy znak Q dostały np. mokasyny chłopięce.
"W Peerelu w fabrykach odzieżowych pracowali świetni fachowcy, którzy nie mogli robić świetnych rzeczy, bo system nie pozwalał. A ja do spółki z Domami Centrum im taką szansę dawałam. I oni to dla mnie robili, bo każdy normalny człowiek ma potrzebę, by w końcu zrobić coś dobrego. W Peerelu na przykład nigdy nie można było kupić modnych i dobrych jakościowo butów męskich. Ale do mojej kolekcji państwowy Radoskór uszył cudowne, z jasnej juchtowej skóry, z okrągłymi noskami boty wzorowane na botach brazylijskich chłopów. Wojtek Pszoniak mówi, że dziś, po ćwierć wieku używania, nie przemakają" - mówiła w wywiadzie dla Wysokich Obcasów znana projektantka Barbara Hoff.
Asortyment się zmieniał co trzy miesiące, z czasem radomski zakład zaczął produkować tylko obuwie zimowe oraz wiosenno-letnie. Odbiorcami byli Holendrzy, Anglicy, Amerykanie, Australijczycy. W milionach produkcja szła za wschodnią granicę. W połowie lat 80. roczna produkcja Radoskóru sięgała 8 mln 600 tys. par. Dziennie z taśm schodziło do 30 tys. par, do tego 10 tys. m kw. skór wierzchowych i 2 tony skór na spody i artykuły techniczne, np. pasy do maszyn włókienniczych, a nawet tłoki do armat. Pracowało wówczas w zakładzie prawie 8 tys. osób, czyli można przyjąć, że z zakładem było związanych 28 tys. radomian.
W lutym 1999 r. sąd ogłosił upadłość Radoskóru. Po zakładzie zostały puste hale. Część z nich już zagospodarowano. Znalazł się tam m.in. sklep meblowy, w innym budynku powstały lofty.
Łucznik - legendarna polska marka, sięgająca w swej historii początków XX wieku, słynęła z doskonałej jakości maszyn do szycia. Przebojem rynkowym były też walizkowe maszyny do pisania, a także produkt, o którym w czasach PRL nie mówiono głośno - broń.
W roku 1948 zakład zaczął produkować maszyny do szycia. Początkowo były to maszyny stębnowe dla potrzeb przemysłu odzieżowego, a od 1954 roku również modele domowe.
Szczególny rozwój potencjału wytwórczego miał miejsce w latach siedemdziesiątych. W tym okresie powstały m. in. galwanizernia, fosforanownia i budynek usług technicznych w zakładzie macierzystym, zakład filialny produkujący części automatowe w Zwoleniu, nowoczesne zakłady produkcji maszyn do szycia i maszyn do pisania na Gołębiowie. Dokonano rozbudowy i modernizacji kuźni, powstały nowe odlewnie: precyzyjna i ciśnieniowa.
Początek lat 90. był złym okresem dla zakładów, które w 1990 roku zmieniły nazwę na Zakłady Mechaniczne Łucznik. Ograniczenie zamówień ze strony Wojska Polskiego i zakaz eksportu do większości tradycyjnych odbiorców spowodował, że ZM Łucznik znalazły się na skraju bankructwa. Sytuacja poprawiła się w drugiej połowie lat 90. w związku z zamówieniami na beryla. Pod koniec lat 90. sytuacja finansowa ZM Łucznik ponownie uległa pogorszeniu. 13 listopada 2000 r. została ogłoszona upadłość ZM Łucznik.
Dla Radomskiej Wytwórni Telefonów po wojnie nastały złote czasy. Gdy firma zaczynała swoją działalność zatrudniała jedynie 82 pracowników, w 1988 liczba ta sięgała 2,2 tysięcy. W roku 1970 fabryka wyprodukowała 623 tys. aparatów telefonicznych, a w 1988 r. z zakładu wyszło 1,6 mln aparatów. Eksportowano je m.in. do Syrii, Tajlandii, Maroka, Francji czy też Grecji. Pracownicy pracujący przy montażu urządzeń mieli 5-minutowe przerwy, w trakcie których przez radiowęzeł kobieta mówiła, jakie ćwiczenia mają wykonywać.
Po przemianach gospodarczych i politycznych po 1989 roku, skończył się okres świetności RWT. Wówczas głównym odbiorcą produktów RWT była Telekomunikacja Polska. Po przejęciu jej przez France Telecom, TP zrezygnowała z dostaw radomskiej firmy. Spowodowało to kryzys, z którym RWT nie było w stanie sobie poradzić. Ogłoszono upadłość przedsiębiorstwa, w skutek, czego wielu jego pracowników straciło zatrudnienie.
Za datę formalnego powstania komunikacji miejskiej w Radomiu uważa się 1 stycznia 1954 roku. Powstało wówczas Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacji. Pierwsza zajezdnia autobusowa powstała na Zamłyniu, przy dawnej ulicy Świerczewskiego (obecnie Okulickiego). Był to zaniedbany teren po dawnej garbarni, który już wówczas nie odpowiadał potrzebom przedsiębiorstwa. Pomimo tego autobusy komunikacji miejskiej "nocowały" tam przez około 30 lat. Decyzja o budowie zajezdni przy ulicy Wjazdowej na Żakowicach, którą zaprojektowano dla 300 pojazdów, została podjęta dopiero w 1976 roku.
Do 1970 roku pasażerowie radomskich autobusów komunikacji miejskiej byli obsługiwani przez konduktorów. Potem wprowadzono system samoobsługi, polegający na montażu kasowników w każdym autobusie. Najpierw były to maszynki z rączką, potem "dziurkacze", a w końcu kasowniki elektroniczne. W 1989 roku było już łącznie 27 linii miejskich, 13 podmiejskich i jedna nocna. Część linii kursowała jedynie w godzinach szczytu, z myślą o pracownikach zakładów.
Zakłady Remontowe Maszyn Budowlanych "ZREMB" należały do największych przedsiębiorstw przemysłowych w mieście. Powstały w 1954 r. Przekazano im budynki przy ul. Żeromskiego 57, otrzymały też nieruchomość Chaima Mordki Dena po zlikwidowanej garbarni "Elgold" przy ul. Mokrej 24. Zajmowały się remontem maszyn i urządzeń dla budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych, produkcja części zamiennych, a nawet spycharek. W 2000 r. są ogłosił upadłość przedsiębiorstwa.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze